Page 157 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana. "Żółta gwiazda i czerwony krzyż" Arnold Mostowicz
P. 157

że na to zasługiwali, ale i dlatego, że nikogo poza swoim bratem
                  nie obdarzał zaufaniem...
                    Wszyscy ludzie Rumkowskiego.
                    Kronikę getta łódzkiego zaczęto prowadzić od stycznia tysiąc
                  dziewięćset czterdziestego pierwszego. Nie obejmuje ona roku
                  czterdziestego i pierwszych miesięcy istnienia getta. Miał wówczas
                  często okazję stykać się z bliskimi współpracownikami prezesa. Roiło się
                  wśród nich od miernot. Iluż tam było smakujących swoją nową władzę,
                  biorących odwet za wszystkie niepowodzenia życiowe! Iluż było domoro-
                  słych dyktatorów, którzy by tę władzę i tę okupację, gdyby to było tylko
                  w ich mocy, przedłużyli w nieskończoność; którzy ze zwykłych zer stawali
                  się nagle, w cieniu wybrańca Niemców, jak i on panami życia i śmierci
                  zamkniętych w getcie nieszczęśników.
                    ...To zdarzyło się w kwietniu, pierwszego roku ery gettowej.
                  Getto było w tym okresie terenem licznych wystąpień głodujących
                  mieszkańców. Na obszernym placu, który mieścił się przy ówczesnej
                  ulicy Lutomierskiej, za pogotowiem ratunkowym odbywał się wiec
                  zorganizowany przez resztki ugrupowań robotniczych. Miał wówczas dyżur
                  w pogotowiu i szczegóły wydarzeń, których był świadkiem, dobrze wbiły
                  mu się w pamięć. Czego właściwie był świadkiem? Najautentyczniejszej
                  prowokacji, której skutki mogły być przerażające...
                    Lokal pogotowia obrał za siedzibę swego sztabu komisarz służby
                  porządkowej getta, niejaki Hanemann. Z siedziby pogotowia kierował
                  akcją, która miała rozpędzić wiec. Co kilkanaście minut informował
                  telefonicznie Rumkowskiego o sytuacji na placu – niczym Ludendorff
                                                                         146
                  informujący Hindenburga  o przebiegu bitwy pod Tannenbergiem ...
                                       147
                                                                        148
                  Tylko że informacje Hanemanna były z kwadransa na kwadrans coraz
                  bardziej alarmujące i, co gorsza, kłamliwe.

                  146  Erich Ludendorff (1865-1937) – czołowy niemiecki dowódca w czasie I wojny światowej.
                  147  Paul von Hindenburg (1847-1934), właśc. Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von
                    Hindenburg – niemiecki wojskowy, feldmarszałek i polityk. Prezydent Rzeszy w okresie Republiki
                    Weimarskiej i w początkach III Rzeszy.
                  148  Bitwa pod Tannenbergiem między Rosją a Cesarstwem Niemieckim w ramach operacji
                    wschodniopruskiej z 1914 r., zakończona zwycięstwem Niemiec. W niemieckiej historiografii
                    nazywana jest drugą bitwą pod Tannenbergiem.

                                                                        155






         Mostowicz_zgck_-010214_.indd   155                                  14-01-31   14:37
   152   153   154   155   156   157   158   159   160   161   162