Page 334 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ulica Dolna.

miętam, kto powiedział, że każdy Żyd rodzi się zmęczony. Kto by to nie był,
jest mędrcem. Nie mam też czym się zająć. Gdybym mógł chociaż poczytać,
miałbym z tego wielką pociechę. Mógłbym uciec do wewnątrz, w siebie. Fakt,
że zaczynam wymyślać sobie historie. Leżąc na łóżku z zamkniętymi oczami,
odpływam w dalekie kraje. Zazwyczaj wkradam się na statki. Schodzę do
wnętrza statku. Tam spotykam innego chłopca w podobnej sytuacji. Chłopiec
opowiada, że piraci porwali jego siostrę, a on próbuje ją uratować. Jego siostra
jest przepiękna. Z pewnością wygląda jak Bronka albo Esterka. Chłopiec przy-
rzeka, że jeśli pomogę w jej uwolnieniu, będę mógł się z nią ożenić. W nocy
wysiadamy ze statku. Po drodze kradniemy marynarzom broń. Chłopiec jest
uzbrojony w pistolet, ja w długi, ostry miecz. Kwatera rozbójników znajduje
się w środku gęstego lasu, gdzie roi się od drapieżnych zwierząt, węży, lwów
i szakali. Chłopiec znienacka się rozchorowuje. Oczywiście nie zostawiam
go samego. Nagle mam skądś siłę, o jaką nigdy się nie podejrzewałem. Na
koniec, pośrodku leśnej polany, widzimy bandę rozbójników siedzących wokół
ogniska, wszyscy zalani w pestkę, wszyscy mają opaskę na oku, z pasa zwisają
im długie noże. Po prawej widać chatkę, w której uwięziona jest jego siostra.
Podchodzimy ukradkiem. Widzę ją przez okno. Nie myliłem się, jest bardzo
podobna do Esterki. Daję jej znak, żeby była cicho, wieczorem przyjdziemy ją
uwolnić. I rzeczywiście nocą skradamy się, pokonujemy strażnika, uwalniamy
ją, wchodzimy na statek rozbójników i dopływamy do portu, gdzie czeka na
nas wiwatujący tłum. Wszyscy są pełni podziwu. Zewsząd słychać okrzyki
„Awrum Lajb, Awrum Lajb!”.
Niech szlag trafi Bejle, zawsze umie się wtrącić. Akurat w chwili, gdy dziew-
czyna zamierza mnie pocałować, gorącymi uściskami dziękując mi za ocalenie,
staje przede mną Bejle z uśmiechem od ucha do ucha. Zawsze jestem czujny, gdy
ktoś z dorosłych się do mnie uśmiecha, bo zazwyczaj mają miny poważne lub
wściekłe. Jej uśmiech wzbudza więc we mnie podejrzenia. Co teraz wymyśli,
żeby nas ratować, to znaczy mnie i mamę? Na mamie nie można już polegać.
Jest całkowicie pod wpływem Bejle. Ciągle do siebie szepczą, czasem zerkając
na mnie. Niekiedy z litością, ale zazwyczaj z mnóstwem znaków zapytania.
Moja mama tylko zgodnie kiwa głową. Bejle nieustannie próbuje ją do czegoś
namówić. Mama wciąż się opiera. Ale opór z dnia na dzień słabnie. Ostatnio
mam wrażenie, że coś tam między sobą uzgodniły. Chętnie wyszedłbym
z domu, żeby ich obu nie słyszeć. Coś mi mówi, że z tych wizyt nic dobrego
nie wyniknie. Tak jak z wizyt Pesi. Ona też nie odstępowała mamy na krok. Po
332 prostu nie dają nam spokojnie żyć. Moim zdaniem pokonalibyśmy zmęczenie