Page 273 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ulica Dolna.

jak nieskończona, gładka przestrzeń. Nie ma w niej punktu orientacyjnego.
Nie wolno ci usiąść i odpocząć, bo wtedy koniec z tobą. Horyzont cały czas
się od ciebie oddala. To pustkowie przenika również do twego wnętrza.
Oczy wypatrują więc jakiejś żywej duszy, wszystko jedno kogo. Nawet jeśli
spotkasz węża, który będzie dla ciebie miły i powie ci „dzień dobry”, to go
przytulisz.
– W porządku, zgadzam się.
Wszyscy podają sobie ręce.
– Teraz, jeśli chcesz dłużej tu poleżeć, jest na to prosty sposób. Potrzyj
dobrze termometr albo włóż go do szklanki z herbatą, którą ona ci przyniesie.
Nie martw się. Będziemy cię odwiedzać. Spadamy.
Na szczęście Anna ich nie spotkała. Na jej twarzy pojawiły się zmarszczki
zatroskania. Widocznie jestem niezwykłym pacjentem, zupełnie bez gorączki.
– Teraz spróbuję ci zmierzyć temperaturę w ustach – mówi, jakby odczy-
tywała wydany przez siebie wyrok.
To już kompletnie mnie zdezorientowało. Fakt, między nogami a dupą jest
jakiś związek. Ale co tu raptem robią usta? Okazuje się, że mam niewyparzoną
gębę, która zadaje za dużo pytań.
– Potrzymaj termometr w buzi. Zaraz wracam.
Zgodnie z udzieloną radą włożyłem termometr do herbaty. Zrobiłem to
bardzo szybko. Kiedy Anna wróciła, mina jej zrzedła. Rozwarła szeroko za-
równo usta, jak i oczy. Okazało się, że przy takiej gorączce moje ciało można
wykorzystać do gotowania czulentu, więc muszę poleżeć w izbie chorych jeszcze
parę dni.
Proces w sprawie pani „no, no, no” odbył się w gabinecie kierownika.
Czuję się już o wiele lepiej. Przez siedem dni zdążyłem zjeść w izbie chorych
siedem jajek, wypić siedem szklanek herbaty z cytryną i połknąć taką samą
ilość pigułek aspiryny. Noga przestała boleć, a co najważniejsze – temperatura
mojego ciała ustabilizowała się. Sądząc z podejścia Aleksa i pani Zofii, wydaje
się, że awansowałem. Nie jestem już ciekawym przypadkiem, lecz przypadkiem
wyjątkowym. Nie wiem, czy się z tego awansu cieszyć.
– Awrumie Lajb – otworzyła proces pani Zofia. – Długo rozważali-
śmy twój przypadek. Przejrzeliśmy też starannie twoją teczkę i biorąc pod
uwagę twoją przeszłość, doszliśmy do wniosku, że damy ci kolejną szan-
sę na poprawę. Pomożemy ci, na ile będziemy mogli, i zapomnimy o tym,
co wydarzyło się z panią Teodorą. Jeśli ją przeprosisz, wszystko puścimy
w zapomnienie. 271