Page 25 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ulica Dolna.

chmura, która przyniosła ze sobą istny potop. Jakby ktoś raz za razem wylewał
na nas wiadra wody.
Kupcy owinęli się derkami i wyglądali jak niedźwiedzie. Schowałem się
pod ławką, kuląc się pomiędzy skrzyniami. W ciemności słychać było tylko
stukot końskich kopyt i przekleństwa Gedalii Medalii. Kopel, najstarszy syn
Szulca, położył się koło mnie.
– Awrumie Lajb, dokąd idziesz?
– Nie wiem. Podróżuję z reb Icchokiem. Gdziekolwiek pójdzie, ja też pójdę.
Kopel nie usłyszał mojej odpowiedzi.
– Ucieknę, ucieknę. Nie chcę do jesziwy. Nienawidzę uczenia się. Może
zapytasz reb Icchoka, czy nie zabrałby mnie ze sobą, a jak nie, to w nocy
ucieknę do Łodzi.
– Ale twój ojciec mówi, że nie wolno ci zostać w Łodzi, bo gapisz się na
tyłki gojowskich dziewczyn.
– Nie tylko ja, mój ojciec też. On też obmacuje cycki polskiej służącej.
Kopel opowiadał dalej, co jego ojciec wyrabia z tą służącą. Nic nie zrozumiałem.
Po co obmacywać cycki Polek, jaka w tym przyjemność? Zaczęło mnie to nudzić,
zapadłem chyba w drzemkę. Padało tak mocno, że musieliśmy się zatrzymać i po-
szukać schronienia. Wóz raz po raz zapadał się w błoto. Ze względu na ograniczoną
widoczność Gedalia zabłądził. Śniło mi się, że wracam na podwórze.
…Boże, jaka to była radość. Koń Szmelke tańczył kazaczoka. Wraz z nim
tańczyli Szmil Grib, Godel i Ślepy Maks. Sąsiedzi klaskali w ręce. I wtem
Szmelke powiedział w litewskim jidysz: „Awrumie Lajb, to wszystko na twoją
cześć”. Tylko Szymszon Bekel, Garbaty Chaim i moja mama stali smutni
z boku. Nie wiedziałem, do kogo się przyłączyć. Na szczęście reb Icchok
uratował mnie od zakłopotania.
– Awrumie Lajb, trzeba zsiąść z wozu.
Otworzyłem oczy. Wóz stał w lesie pod blaszanym dachem. Dookoła
płynęły strugi wody, w zagłębieniach zbierały się małe bajorka. A pośrodku
księżyc kołysał się jak tonący statek. Było mi bardzo zimno. Reb Icchok owinął
mnie swoim płaszczem. Stał między kupcami z derką na głowie. Mężczyźni
stłoczyli się ciasno, butelka wódki krążyła z rąk do rąk. Po każdym łyku rzu-
cali: „aj, aj, aj”. Na szczęście pod dachem znaleźliśmy sporo suchych gałęzi.
Kopel i ja rozpaliliśmy ognisko. Kiedy ogień się rozbuchał, mężczyźni usiedli
dookoła i zajęli się suszeniem płaszczy. Z boku stał reb Icchok, modlił się. Jego
ruchy przypominały rozhuśtaną na wietrze gałąź. W oddali pojawił się cienki
świecący pasek. Słońce zaczęło wstawać. Pasek rozszerzał się dosłownie na 23