Page 215 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ulica Dolna.

pomiędzy nimi mały nos. Pod nosem znajduje się otwór, tkwi w nim zapalo-
ny papieros. Zęby ma pożółkłe od tytoniu. Nie wiem, co on właściwie robi
dziewczynom. Na stole stoi zapalona kuchenka spirytusowa, na niej garnek
z wrzątkiem, a w nim jakieś straszne narzędzia. Ciotka jest pierwsza w kolejce,
z największym tyłkiem. Gdyby jej tyłek nosił okulary, mogłaby się zamienić
miejscami z lekarzem.
Spocona twarz doktora jest poirytowana. Wyszczekuje słowa.
– Następna w kolejce.
Jak zwykle nie obeszło się bez psikusów Bronki. Kiedy doktor wsunął
łyżeczkę w jej siuśkę, Bronka ugryzła go w łysinę, bo ją zabolało. Gdybym
nie bał się wyjść z ukrycia, ucałowałbym ją. Spod uniesionego wieka skrzyni
posyłam jej pełne podziwu spojrzenia. Naprawdę ją kocham.
Ciotka musiała bardzo się postarać, żeby uspokoić lekarza. Najprawdo-
podobniej dorzuciła mu kilka banknotów. Po trzech dniach przyszły wyniki
badań. Wszystkie dziewczyny są zdrowe z wyjątkiem Rachel. Jej choroba
nazywa się rzeżączka. Będzie musiała poleżeć kilka dni w szpitalu. Rachel
płacze. Obiecuję, że będę ją odwiedzał. Teraz klienci Rachel odchodzą do
innych dziewczyn. A ciotka, jako dyżurna Żydówka, przyjmuje uczniów
jesziwy. Wśród uczniów jesziwy będzie też przyjmować tego, którego dziew-
czyny z powodu długiej brody nazywają rebem. Ten rebe jest ogromny jak
bezkształtny worek ziemniaków. Ruchy ma powolne, jakby robił łaskę, że
w ogóle się porusza. Na głowie ma sztrajmel , a pod nim dwa zwinięte jak
52
sprężyny pejsy. Psotna Bronka nazywa te pejsy trampoliną dla wszy. Ciotka
próbowała go namówić do spania z kimś innym, na przykład ze Stefą. Rebe
stanowczo odmawia. Nie tknie chrześcijanki. Nie wie, że Bronka nie jest
Żydówką. Bronka twierdzi – lecz nie wiem, czy można jej wierzyć, bo zawsze
zmyśla różne historie – że rebe modli się przed włożeniem swojego siusiaka.
Bronka przedrzeźnia go, pokazując, jak odmawia modlitwę, a my turlamy
się ze śmiechu.
Życie tutaj niby płynie monotonnie, ale zawsze wydarza się coś nowego.
Ciągle to samo, a jednak coś innego. Każdy nowy klient jest tematem do roz-
mowy. W porze śniadania dziewczyny nie mają czasu na dłuższe siedzenie przy
stole, spieszą się do pracy. Z kolei przy obiedzie mają dużo czasu, bo jest to także
pora ich odpoczynku. Oczywiście, o ile nie zdarzy się coś nieoczekiwanego.

52 Sztrajmel (jid.) – futrzana czapka noszona przez chasydów. 213