Page 667 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

– Jesteś w ciąży? – pyta rzeczowo.
Potrząsam głową i odpowiadam: „nie!”, moim normalnym głosem. Zostawia
mnie i idzie do doktora Mengelego, który kieruje wzrok na mnie. Czy podziwiają
też moje ciało? Tak, czuję, jak ich spojrzenia pełzają po mnie i miażdżą mnie.
W sobie jestem już martwa.
Czując się trupem, zaczynam maszerować, jakbym tańczyła taniec śmierci.
Czemu nie? Koniec końców to przecież też rodzaj gry. Staramy się wszystkie
maszerować z gracją, jak nimfy, lekko kołysząc biodrami, wciągając nieistniejące
brzuchy i wypinając pierś. Maszerujemy sprężyście, poruszamy w powietrzu ra-
mionami niczym skrzydłami – beztrosko. I naprawdę uśmiechamy się czarująco.
Nasze mięśnie mimiczne nie zanikły, funkcjonują, jakbyśmy nie miały na głowie
żadnego problemu. Większość z nas, pomijając fakt wychudzenia, wygląda niemal
jak aniołki z czerwonymi rumieńcami na policzkach i wargami w pociągającym
wiśniowym kolorze. Kiedy tylko do baraku dotarł rozkaz, aby się rozbierać, od
razu wiedziałyśmy, co nas czeka i zaczęłyśmy się szczypać w policzki, aż nam
w oczach pociemniało. Zagryzałyśmy wargi do krwi, żeby wyglądały czerwono
i świeżo.
Doktor Mengele i ten siwy facet nie patrzą już na mnie.
Jeśli chodzi o Sorkę, to ona nie musi udawać zdrowej i pięknej. Jej gorączka
robi to za nią. Zanim wymaszerowałyśmy z baraku, wyglądała jak ucieleśnienie
wiosny, młodzieńczości. Jej ciemnobrązowe krótkowzroczne oczy były wielkie
i ogniste. Ale teraz, kiedy maszeruję za nią, a dzielą nas tylko dwie kobiety, nie
mogę jej wybaczyć ciężkiego, niedbałego sposobu maszerowania. Nie mogę
też nie zauważyć gęsiej skórki na jej plecach i ramionach. Hanka idzie za nią.
Budowa jej ciała jest dziwaczna, podobnie jak Sorki. Niska i wychudzona jak
ona, wygląda dziewczęco i młodo, wpasowuje się w krąg młodych kobiet. Ani
ona, ani Sorka nie ściągają na siebie uwagi.
Ileż szczegółów jestem w stanie zauważyć przez te krótkie chwile! Głupie
detale, których normalnie nie dostrzegłabym. Zauważam na przykład, że ręka
tego esesmana, który ścisnął mi pierś, ma wymanikiurowane paznokcie, poma-
lowane bezbarwnym lakierem. Zauważam, że innego esesmana grube, jasne
brwi są dwiema perfekcyjnie równymi kreskami; że potężny doktor Mengele
ma uśmiech Clarka Gable’a, a z jego ciepłych, aksamitnych, delikatnych oczu
promieniuje melancholijne, poetyckie, tęskne światło. Ma taką arystokratyczną,
inteligentną twarz 451 .
A jeśli chodzi o Balcię, to znowu wydarzył się cud, który w rzeczywistości
nie jest aż takim cudem. Prawda, jest najstarsza spośród nas i jej twarz nie-
wątpliwie świadczy o tym fakcie. Ale pomijając, że jest wychudzona, to jednak

451 Wiele więźniarek zapamiętało doktora Mengele jako przystojnego mężczyznę w nieskazitelnym
białym kitlu i białych rękawiczkach. 665