Page 651 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

szacunku dla siebie samych obudziło się w nas – w tym samym momencie,
gdy rozległ się metaliczny dźwięk. Potem świst, trzask. To jest to! Nadchodzi!
Teraz!
Nad naszymi głowami małe dziurki napełniają się przezroczystymi bąbelkami,
kroplami – czego? Nagle spadają one, leją się strumieniami. Uderzają w nasze
gołe czaszki. Kłują skórę jak igły. Smagają nasze oczy, usta, ramiona, plecy.
Lodowate zimno.
– Woda! To jest woda! Prawdziwa woda!!
Radość z wody! Zimne, krystaliczne strugi błogosławionej, niewinnej wody
zalewają pomieszczenie pełne ciał i rozpromienionych twarzy. Pomieszczenie
pełne nagich kobiet, które zmieniają się w małe dziewczynki, nimfy, które
tańczą na wiosennej łące. Co za przyjemność! Pean na cześć wody! Pean na
cześć lodowatych fontann, mroźnych potoków, nordyckich jezior, zimnych mórz
i oceanów, na cześć wody, która zalewa pomieszczenie wypełnione białymi,
pokrytymi gęsią skórką ciałami.
W roztrzęsieniu Balcia całuje Malkę i nas mokrymi wargami. Czule, pieszczo-
tliwie namydla Malce drżące plecy. Mydło było skarbem w getcie. Balcia kocha
mydło.
– Kto wie – mamrocze przez szczękające zęby – kiedy znowu będziemy mieć
możliwość trzymania w dłoni kawałka mydła?
Hanka namydla Sorce plecy. Sorka kołysze się tam i z powrotem, trzęsąc się
pod zimnymi strumieniami wody od emocji oraz gorączki. Sama się namydlam
z taką pieszczotliwością, jakbym była swoją własną mamą. Widzę siebie z mamą
i Wierką w łaźni w Łodzi, gdzie mama zabierała nas po letnich wakacjach. Przypo-
minam sobie dotyk namydlonej, śliskiej dłoni mamy. Stałam się kobietą w tamtej
łaźni. Wspomnienie tamtych chwil ściska mi serce. Strugi lodowato zimnej wody,
które obmywają mi twarz i ciało, są moimi zlodowaciałymi łzami.
Sonia stoi zgięta, sama. Pośrodku grupy młodych dziewczyn, które stoją
ściśnięte jak owce na deszczu, żeby choć troszkę ochronić się przed tym cu-
downym potopem, który jest tak mroźny i rześki. Ciemna skóra Soni trzęsie się
jak galareta pod tą kaskadą wody. Jej małe, kształtne piersi, od których dwa
tygodnie temu odstawiła swoją córeczkę, ponieważ nie miała już w nich mleka,
jaśnieją teraz w całej prostocie swego piękna.
Przez wodną mgłę widzę Hankę, jak przesuwa się do Soni. Ale ta odskakuje
oszołomiona, gdy Hanka dotyka ją mydłem. Odsuwa się i trzyma z inną grupą
trzęsących się kobiet. Hanka idzie do niej przez kurtyny wody, ale Sonia odwraca
się plecami do niej. Hanka próbuje wziąć ją za rękę. Podchodzę do nich i biorę
Sonię za drugą rękę.
– Trzymajmy się razem! – wołam do Soni, przekrzykując hałas kaskady wody.
– Zostawcie mnie! – Sonia odgania się od nas.
Puszczam ją od razu i jak lunatyczka odsuwam się od nich. W moim otępieniu
nie chcę czynić nikomu problemów. Robię to, co robią wszyscy. Trzymam się blisko 649