Page 497 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

głosu. Rozmowa naszych połączonych w tańcu ciał oszołomiła mnie. Pragnę
zobaczyć kontur jego ust – z niego również mogłabym dowiedzieć się czegoś o ich
właścicielu. Usta mogą dostarczyć mnóstwa informacji, w zależności od tego,
czy wyginają się w górę, czy w dół. Linia górnej wargi, która faluje przy różnych
grymasach twarzy, wyraża zmianę nastrojów człowieka. Wilgotna, lśniąca dolna
warga natomiast mówi o skłonności do marzycielstwa, a kąciki ust wskazują
na cierpienie lub radość. Jednak wszystko, co pamiętam z ust Marka, to to, że
błyszczały w ciemności jasną czerwienią. A jego włosy? Co poczułabym w ko-
niuszkach palców, gdybym dotknęła jego włosów?
Dotykać go! Na tę myśl tęsknota przeszywa moje ciało niczym elektryczny
prąd. Nie mogę sobie wybaczyć, że uciekłam od niego. Dokąd się śpieszyłam,
jeśli to on jest stacją, na której powinnam wysiąść i pozostać? A może tak jest
lepiej. Madame Felicja Markiewicz zaczęła przecież kampanię zbierania dotacji
i planuje posłać mnie do akademii tańca we Francji. Abrasza wysyłał już listy do
swoich przyjaciół w Paryżu, żeby znaleźć dla mnie odpowiednie zakwaterowanie.
Jestem na drodze do zostania westalką, kapłanką w świątyni sztuki, tak samo
jak madame Felicja. Do diabła z madame Felicją! Do diabła ze świątynią sztuki!
Więcej warta jest dla mnie jedna minuta spędzona z Markiem! Im dalej tramwaj
unosi mnie od niego, tym bardziej szlachetny i dumny wydaje mi się Marek i tym
bardziej boję się, że jego szlachetność i duma powstrzymają go od spotkania
się ze mną po raz kolejny. Już nigdy go nie zobaczę!
„To kara za twoje błaznowanie, za twoje udawanie, za odgrywanie takiej
głupiej komedii!” – złoszczę się na niego w myślach. Potem próbuję wziąć się
w garść. Czy postradałam zmysły? Jak mogę przypadkowe spotkanie z jakimś
gimnazjalistą rozdymać do takich rozmiarów? Dlaczego robię z tego taką wiel-
ką sprawę? Tańczyłam z katastrofalnie złym tancerzem, który wciągnął mnie
w krótki flirt. Czy to takie wstrząsające światem wydarzenie? I w ogóle co mnie
obchodzi jakiś gimnazjalista? Mam przecież Abraszę. Nasze dusze biorą udział
we wspólnej duchowej uczcie.
W nocy śpię źle i rano chodzę jak pijana. W gimnazjum muszę dziś napisać
pracę egzaminacyjną z polskiej historii. Na szczęście siedzę obok Malki Ce-
derbojm i mogę skopiować słowo w słowo jej esej o wojnie trzydziestoletniej
i okresie panowania Wazy. Oczy bolą mnie od wytężania wzroku skierowanego
na tekst Malki. Egoistyczna Malka ma drobny charakter pisma i nie wszystkie
słowa, które od niej odpisuję, są dla mnie zrozumiałe. Poza tym plączę daty, gdyż
Malka ma fatalny zwyczaj zapisywania czwórki tak, że wygląda jak dziewiątka,
a jej jedynka przypomina siódemkę.
Po egzaminie Malka i Sorka doganiają mnie na szkolnym korytarzu.
– Powiedz no – odzywa się do mnie ze złością Malka – masz zamiar nie
zdać w tym roku?
Uśmiecham się krzywo.
– Z taką sąsiadką w ławce jak ty, to niemożliwe. 495