Page 412 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

Jankew zamawia perukę. Każdego dnia, kiedy my, dzieci, wrócimy już do domu
ze szkoły, Jankew zaczyna przygotowania do pójścia do swojej nowej, wspaniałej
pracy. Binele obcina i piłuje mu paznokcie, po czym powleka je bezbarwnym
lakierem. Potem stajemy wokół stołu i przyglądamy się, jak Jankew wsmarowuje
specjalny klej w wewnętrzną stronę czarnej peruki, która ma z przodu sztywny
pukiel czarnych włosów. Gdy wciąga ją na głowę, wszystkim nam dreszcz prze-
biega po plecach.
Noniek szepcze mi do ucha:
– Tata wygląda jak Hintler. – A mnie aż przewraca się żołądek.
Jankew zarabia dobrze i rodzina spłaca długi. Każdego dnia o świcie, kiedy
Jankew wraca do domu z pracy, Binele wstaje z łóżka i razem przeliczają napiw-
ki. Nie jest to jednak takie radosne liczenie jak wtedy, kiedy zaczął pracować
w Capri. Jankew rzadko się teraz uśmiecha. Binele nalega, żeby powiedział jej,
co mu dolega.
On śmieje się z niej sztucznym śmiechem i mówi:
– Nic mi nie dolega. – Kiedy Binele krzyczy na niego, żeby nie mydlił jej oczu,
odpowiada: – Ludzie poznają, że noszę sztuczne włosy i śmieją się ze mnie za
moimi plecami.
Binele beszta go, że przejmuje się takim głupstwem.
– Miej ich gdzieś! Czy to takie ważne? Najważniejsze, że w moich oczach
jesteś najpiękniejszym mężczyzną na świecie. – Binele nie znosi jego nowej
posady tak samo jak on, ale oboje wiedzą, że nie ma alternatywy.
Jankew ponownie nie bywa w domu w porze kolacji. Wraca z pracy, kiedy już
świta. Binele znowu stoi co noc przy oknie i wypatruje oczy, czekając na niego.
Pierwszą rzeczą, jaką robią po spłaceniu długów, jest pozbycie się subloka-
torów. Mieszkanie znowu należy tylko do naszej rodziny, równocześnie jednak
zdaje się, że Jankew już się do niej nie zalicza. Za dnia śpi, a później przygotowuje
się do pójścia do pracy, co trwa godzinami, które do tego są gorączkowe i pełne
napięcia. W poniedziałki ma wolne, ale wtedy uczestniczy w posiedzeniach
różnych komitetów, do których należy.
– Dzieci potrzebują ojca – przypomina mu z pewną powściągliwością Binele.
Od jakiegoś czasu czuje, że Jankew i ona trochę się od siebie oddalili, ale udaje,
że to nie ona odczuwa jego brak, tylko dzieci.
My podchwytujemy tę przyganę i wolne poniedziałki, kiedy Jankew zamierza
iść na jakieś posiedzenie, opadamy go i wieszamy się na nim.
– Dzieci potrzebują ojca! – wołamy chórem i próbujemy go powstrzymać od
wyjścia z domu, co się nam jednak nie udaje.
Jednego poniedziałkowego wieczoru Jankew proponuje Binele, żeby poszła
razem z nim. Binele ubiera się odświętnie, po czym przykazuje nam dobrze za-
ryglować drzwi i umyć się, nim pójdziemy spać. Zanudza nas całym szeregiem
wskazówek i zaleceń, zanim zostawia nas samych. Jeszcze więcej instrukcji
410 dostaje jednak ciocia Rachela, która ma mieć nas na oku. Jankew najpierw