Page 201 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

co się im należy. Lecz to przeżywanie własnego dzieciństwa nabrało nowego wy-
miaru: trzeba wczuć się w dzieciństwo ich własnych pociech. Próbują przeżyć tę
wielką radość, jaką Wierka i ja będziemy mieć z każdej zabawki, z każdej rzeczy,
jaką dla nas, dzieci, sprokurowali rodzice.
Sobotni ranek późnego lata. Jankew i Binele przygotowują piaskownicę na
podwórku. Jankew zbija ramę z desek pomalowanych na jasnozielono. Binele
siedzi w środku ramy i rozsypuje żółtozłoty piasek, który jakiś towarzysz przywiózł
na taczce. Z figlarną iskrą w oku Jankew, nie przerywając pracy, rzuca spojrzenie
na Binele, która siada na obramowaniu piaskownicy. Pochylona, zaczyna for-
mować rękami „babki” i zamki na piasku. Jankewowi nasuwa się porównanie:
życie jest dziecinną zabawą w piaskownicy. Jedno dziecko może z taką łatwością
zniszczyć piaskową budowlę innego dziecka lub zniszczyć budowlę własną –
jednym kopnięciem nogi.
Skończywszy swoją część pracy, przysiada obok Binele. Wskazuje miejsca,
gdzie powinna wznosić swoje domki z piasku. Ona droczy się z nim w żartach.
Domki z piasku, które własnoręcznie formuje, mają przedstawiać najważniejsze,
charakterystyczne budowle z Bocianów.
Jankew oddziela kupkę piasku dla siebie.
– To jest Błękitna Góra, na której oboje siedzimy – odzywa się. Podnosi patyk
z ziemi i zaczyna nim rysować na piasku. – To jest szeroka Aleja Topolowa, a tu
gdzieś powinna być kuźnia Joela Kowala. Tu przejeżdżam z Abraszką. – Przeska-
kuje patykiem do jednej z budowli Binele. – Tu jest klasztor żeński, a zaraz obok
niego mój dom. Mama wygląda przez okno na ogród zakonnic.
Binele wyjmuje mu patyk z ręki.
– Tu jest Pociejów. – Zatacza nierówny okrąg. – Tu jest sklep twojej mamy
w sąsiedztwie sklepiku z wapnem i kredą mojego taty. – Wyciąga rękę z patykiem
w kierunku północnego rogu piaskownicy. – Tu ja mieszkam. Moje bociany, Mendl
i Gnendl, stoją na dachu i czekają, żebym przyniosła im parę żabek z bajora. –
Śmieje się w głos i naśladuje mowę swojej młodszej siostry: – Na podwólku koło
studni ktoś patykiem w wiadlo dudni. – Szura obiema nogami i burzy budowlę,
wyrównuje z powrotem piasek.
On macha do niej palcem:
– Bociany nie jest tak łatwo zniszczyć.
Ona wzrusza ramionami.
– Bawimy się jak dzieci. Tylko dzieci robią takie rzeczy. Kto chciałby zniszczyć
Bociany? Teraz, kiedy stamtąd wyjechałam, już nie czuję takiej nienawiści do
tego miasteczka. Przeciwnie, tęskno mi do niego.
Wstają z piaskownicy, wyprostowują się i spacerem idą do budynku, gdzie
mieści się przedszkole, pachnące świeżą farbą. Jankew wyjmuje piłkę z kosza
przy drzwiach, które są w trakcie malowania przez jednego z ojców. Rzuca piłkę
do Binele. Ona łapie ją i odrzuca z powrotem. I tak, spacerując przez podwó-
rze, rzucają piłkę tam i z powrotem nad głowami hałaśliwych grup rodziców, 199