Page 177 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ciotka Ester”.

kolorowymi kredkami maluje roześmiane usta, białą farbę nakłada dooko-
ła oczu. Przylepia sobie włosy do brwi. To jest po prostu cud, jak można
za pomocą plasteliny i farby zmienić swój wygląd. W teczce z tymi wszystkimi
cudami Artur trzyma jeszcze olbrzymie buty, krawat-muszkę w czerwone
kropki, kaszkiet i spodnie całe w łatach. Demonstruje nam chód człowieka,
którego komar ukąsił w pupę. Zaśmiewamy się obydwaj z Szymszonem.
Część pokoju, w którym mieszka Artur, zamieniła się w cyrkową arenę.
Wszystko zrobiło się nagle kolorowe. Artur kłania się publiczności, sam
sobie bije brawo. Przebrany za pajaca, z gitarą w ręku, śpiewa po francusku,
angielsku, w jidysz komiczną pieśń o człowieku, który kupił sobie parasolkę
do ochrony przed pomyjami, którymi żona codziennie go oblewa. W czasie
śpiewu Artur zagląda ci w oczy, tak jak gdyby usiłował opanować ci duszę.
Każde słowo utkane jest z cienkiej, delikatnej jedwabnej nici, a wszystkie słowa
tworzą pajęczynę. Ty początkowo nie zwracasz na to uwagi, aż nagle jesteś
tym tak całkowicie omotany, że nawet nie masz ochoty wyjść.
Myślę, że jak dorosnę, będę pajacem. Co to za niezwykła rzecz takim małym
nakładem sił i wydatków sprawiać radość i rozśmieszać dzieci. Daję się ponieść
fantazji. Publiczność bije mi brawa. Na przykład odwiedzam więzienie. Szary
kolor znika z horyzontu. Wszystko jest kolorowe, wesołe, delikatne. Innym
razem odwiedzam szpital. Chorzy zapominają na parę godzin o swoich bólach
i starości i zamieniają się na ten czas w dzieci, z ich twarzy znikają zmarszczki.
W nocy skomponowałem specjalną modlitwę z okazji tego wydarzenia.
Trochę się wstydzę, bo nie bardzo mi się udało, ale była tam mowa o tym,
że Bóg pozwoli mi być pajacem i rozśmieszać ludzi. Nie umiem pisać i zapo-
mniałem słów, czego mi bardzo szkoda. Oczywiście nie mam odwagi śpiewać,
bo skrzeczę jak żaba, a na dodatek nie odróżniam jednej melodii od drugiej,
i to mnie bardzo boli.
– Arturze, naucz mnie być pajacem, mimo że nie umiem śpiewać! – błagam.
On uśmiecha się, obejmuje mnie i pociesza:
– Dobrym błaznem może być tylko ktoś, kto dużo w życiu się nacierpiał,
doznał biedy i pogardy. A ty, Awrumie Lajb, urodziłeś się błaznem nawet
bez makijażu.
Posądzam go o to, że ukrywa przede mną jakieś zawodowe sekrety. Nocą
w szafie ćwiczę różne ruchy i miny, które według mnie powinny rozśmieszać
dzieci. I zaraz przypominam sobie zespół Mojsiele Dupiaka, Kociaka, Szmelke
Ciamajdę i Fajwla Tasza. Gdzie oni się teraz znajdują? Co robią? Czy już stali
się milionerami? Może są w Ameryce i zapomnieli o mnie? 177