Page 117 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ciotka Ester”.

Oj, jak to przyjemnie znaleźć rodzinę, o której istnieniu przedtem nie
wiedziałeś. Nie zwykłą rodzinę, ale zamożną rodzinę.
Po trzech dniach, a dokładnie mówiąc po trzech nocach, usłyszałem roz-
mowę, jaka się toczyła pomiędzy Szymszonem a moją nową ciocią. Z rozmowy
tej dowiedziałem się, że Sonia bardzo się o mnie martwi.
– No, co będzie z tym gówniarzem? – spytała. – Co ty masz zamiar z nim
zrobić?
– Mama jego życzy sobie, żeby poszedł do chederu, a teraz nie ma pieniędzy.
Wierzaj mi, sprzedałbym moją ostatnią koszulę i bym mu dał.
Mimo że sypiam w drugim pokoju, słyszę każde słowo. Później ciocia Sonia
i Szymszon kłócili się o jakiegoś skurwysyna Pesacha. Okazało się, że skurwysyn
Pesach jest winien Szymszonowi mnóstwo pieniędzy. Tyle, że starczyłoby nie
tylko na posłanie mnie do chederu, ale na utrzymanie chederu z setką dzieci.
– Soniu – szeptał Szymszon słodkim głosem do jej ucha – wydobędę
od niego te pieniądze, wierzaj mi, przysięgam ci na pamięć mojej matki. Te
pieniądze nie będą dla mnie, a dla tego gówniarza, a tobie przecież nie brak
pieniędzy. Wierzaj mi, zwrócę wszystko do ostatniego grosza.
– Ty zwracasz mi pieniądze już co najmniej dziesięć razy.
– Sonieczko, duszo ty moja, tym razem to przecież nie dla mnie.
Rozmowa skończyła się stuknięciem dwóch kieliszków, śmiechem cioci
Soni i szybkim sapaniem.
Nazajutrz Szymszon oświadczył mi, że okropnie wyglądam i że z takim
wyglądem mogę tylko gonić ptaki w polu, a nie pójść między ludzi.
– Pieniądze, które dostałem od cioci Soni, przeznaczone są na ubranie
i buty, a co najważniejsze, dla reb Idla. Niech nie gadają, że o ciebie nie dbam.
Dziś jeszcze pójdziemy do chederu.
Serce mi się ścisnęło z bólu na myśl, że zostawiam tyle jedzenia na stole
i że go już nigdy nie zobaczę.
– Nie martw się, Awrumie Lajb, nikt cię nie wygania. Możemy tu zostać,
jak długo będziemy chcieli. A teraz wyjdziemy cichutko, by nie obudzić cioci
Soni, ona ciężko pracowała całą noc.
Na ulicy Szymszon zmienił plany. Zamiast pójść do sklepu z ubraniami,
postanowił odwiedzić knajpę Szmila Griba.
– Ty rozumiesz, Awrumie Lajb, ty jesteś dla mnie jak syn, tylko tobie mogę
to opowiedzieć. – Szymszon ściszył głos tak, żeby nikt nie mógł słyszeć. – Jeśli
mama ukazuje mi się we śnie uśmiechnięta, to jest dowód, że mi tego dnia
pójdzie karta. Z dwóch złotych zrobiłem kiedyś kilka tysięcy. Z pieniędzy 117