Page 298 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom drugi.

Komisarz policji wydał swoim ludziom rozkaz wycofania się, aby ustalić nową
strategię działania. Na schodach, które prowadziły do barykady, leżały połamane
kawałki mebli, rozbite lustra, szuflady, drzwi i drzwiczki, siedziska krzeseł i liczne
nogi od stołów, łóżek i szaf. Z dołu słychać było głos komisarza policji. Dał robot-
nikom pięć minut na opuszczenie budynku, w przeciwnym razie poleje się krew.
Robotnicy wykorzystali te pięć minut, aby powiększyć stos drewnianych części
przeznaczonych do rzucania. Podzielili się na grupy. Jedna łamała i rozłupywała
meble, druga zbierała szuflady, drzwi i krzesełka, trzecia łamała nogi wszystkich
mebli. Nogi postanowiono zatrzymać do ostatniej minuty, aby się nimi bronić,
gdy już nie będzie wyjścia i przyjdzie się poddać.
Po pięciu minutach policjanci na nowo rzucili się ku schodom. Wspinali
się po nich poprzez drewno i szkło, pochyleni, zasłaniając jedną ręką głowę,
6
a drugą wysuwając z pałką do przodu . Kawałki drewna rzucane w ich kierunku
spadały na nich i leciały ponad nimi, a wraz z nimi grad gwoździ, zamków, śrubek
i zawiasów. Każdy ślad krwi na policyjnej głowie przyjmowany był na górze śmie-
chem, przekleństwami i zwycięskimi okrzykami. Wyrośnięci młodzi policjanci na
czworakach wdrapywali się na górę, po czym zaraz się ześlizgiwali. Z ich twarzy,
czerwonych z gniewu i upokorzenia, szczerzyły się zęby niczym u dzikich zwierząt
rozjuszonych i spragnionych krwi. Oni, tacy silni i uzbrojeni, byli tu między młotem
a kowadłem – między byle jaką barykadą na górze schodów, zwieńczoną szere-
giem wyschniętych, trupich twarzy, które przypominały oblicze Anioła Śmierci
z jednej strony, a buraczkowoczerwoną, straszliwą twarzą komisarza policji, który
rozkazywał i popędzał ich z dołu.
Kilka razy cofali się, aby ponownie wbiec na schody z większym impetem
i większą siłą. Za każdym razem, kiedy pojawiali się znowu, ich twarze miały
coraz mniej ludzki wygląd. Również oni zapomnieli już, z kim i dla kogo się biją.
Również oni czuli dziką satysfakcję z tego, że mogą dać upust tłumionej wście-
kłości. Tymczasem jednak drzwi były nie do zdobycia, nie było policjanta bez
skaleczonej głowy, bez zranionych pleców. Ale to nic, oni wiedzieli, podobnie
jak zabarykadowani, że zapas „amunicji” tam, na górze, kiedyś się wyczerpie
i chwila zemsty nadejdzie.
Szef policji wykrzykiwał rozkazy, co chwila zmieniając strategię. W końcu
polecił, aby zaniechać szturmowania drzwi na rzecz ostrożnego wspinania się
przy ścianach po to tylko, aby sprowokować wyrzucenie jak największej ilości
„amunicji”. Ale oblężeni nie byli takimi głupcami. Im mniej było „broni” – tym
lepiej trzeba było ją wykorzystywać. Więc celowano nią bardzo precyzyjnie
i rzucano tylko wówczas, gdy istniała pewność, że wróg zostanie trafiony. Dopó-
ki policjanci wspinali się z dołu na ruchome barykady z mebli, które powstały
na samych schodach, przyjmowano ich jedynie okrzykami, ale gdy podchodzili

296 6 Jedynym uzbrojeniem żydowskiej policji – także oddziałów szturmowych – były gumowe pałki.