Page 279 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom pierwszy.

jest taka przeźroczysta bliskość. A jednak pomiędzy nimi stoi szklana ściana,
przez którą wszystko widać, ale przelecieć przez nią nie sposób. Dokładnie tak
jak mucha trzepocze człowiek skrzydłami, brzęcząc i kręcąc się wokół samego
siebie, a wydaje mu się, że lada chwila pozna tajemnicę. Wcale przy tym nie
wie, że może tylko uderzać skrzydłami w szklaną szybę tak długo, aż z niej nie
spadnie zesztywniały w agonii, w ostatnim śmiertelnym drżeniu.
Blimele słyszała, jak pod jej stopami szeleści piasek w ogrodzie Froima Lozera
i pytała w swoim dziecięcym języku, dlaczego ludzie zadają ból tym maleńkim
ziarenkom na ziemi, które przecież nie mają skrzydeł jak ptaki i nie mogą uciec.
I nagle Bunim dostrzegał los ziaren piasku, które nie mają skrzydeł, a latać mogą
jedynie wówczas, gdy uniosą je wiatry i rzucą nimi w powietrze według swojego
widzimisię. Ponownie poczuł w tym obrazie metaforę ludzkiego losu. Wiedział,
że tylko wybrani mogą wzbić się do lotu, a reszta leży na twardej ziemi, miotana
przez burze, deptana nogami – nie wiedząc, co to przestworza. Ujrzał również
moc ziaren piasku. Ptactwo z błękitnego nieba spada na ich łono, znajdując
tam swój grób. A one, ziarna, żyją wiecznie. Burza nimi miota, ale ich nie łamie.
Stopy je depczą, ale ich nie tratują.
Im starsza była Blimele, im więcej dostrzegała i więcej pytała, tym więcej
uczyła swojego tatę. Otwartymi uszami przysłuchiwał się mowie swojej małej
nauczycielki. Nawet jej słowa – bezpośrednie, prawdziwe imię, które znajdowała
dla każdej rzeczy – prowadziły go do samego źródła języka. Chleb bez masła to
był dla niej „goły chlebek”. Powieki to „rolety oczu”. Gdy schodziła po schodach,
widziała, jak wszystkie schody biegną szybko w dół, a gdy szła nimi w górę,
widziała, jak bardzo powoli idą razem z nią.
Minęło pięć lat od ślubu Bunima i Miriam. Byli ze sobą szczęśliwi – każde na
swój sposób. Oczywiście już znali kierunek, który przybrało ich wspólne życie.
Byli jak dwa bliskie, równoległe szlaki, które zmierzają w tę samą stronę, ale
jednak prowadzą do osobnych światów. Żyło w nich jednak poczucie wzajem-
nego przeznaczenia, bycia związanym i wplecionym w siebie nawzajem – bycia
zaręczonym na całe życie. Miriam nie mogła sobie wyobrazić swojej egzystencji
bez Bunima, a on – bez niej. Świadomość, że są razem mimo wszystko, dawała
poczucie sytości, spełnienia – szczęścia. Oboje wołali potężnym krzykiem w swo-
ich osobnych światach: „Jestem samotny”. Ale to wspólne pożycie już nauczyło
ich, że takie jest życie człowieka i żadna miłość, żadna namiętność nie połączy
dwojga ludzi w jedno. Cierpieć trzeba w samotności, samotnie piąć się w górę
i samemu umierać. Każde z nich powiedziało sobie: „Mam przyjaciela, ale mój
ból nie ma przyjaciół”. Pocieszali się jednak, że byłoby o wiele gorzej, gdyby tego
przyjaciela nie było w ogóle.

* 277