Page 233 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom pierwszy.

jak dziś w miejsce tajemnic nieba szuka się sekretów ziemi. Chopin w takie dni
najbardziej chorował. Ale jednocześnie wówczas, w Nohant, stworzył najpięk-
niejsze ze swych dzieł. Słyszałaś o Nohant? Tam mieszkała George Sand, jego
kochanka. Dziwna miłość. A może wszystkie miłości są na swój sposób dziwne?
On ją najpierw kochał, a potem znienawidził. Prawdopodobnie tak się dzieje
z każdym silnym uczuciem. Rozpala się, gorzeje i wygasa. Zostaje tylko popiół,
który tli się jeszcze długo po tym potężnym ogniu i ten tlący się popiół rozpala
nienawiść. Po płomieniu, który wygasł, zostaje ból i żal. I tę ranę chce się wyle-
czyć nienawiścią… – Bella, która wydawała się całkowicie pogrążona w sobie,
nagle się ocknęła: – Mówię głupstwa… – Rachela przyspieszyła kroku. Słowa
Belli ledwo docierały do jej uszu. Bella nie zatrzymała się i dalej szła pod ramię
z koleżanką. Po chwili znów się odezwała: – Wiesz, Rachelo, w klasie często cię
podziwiam. Potrafisz tak dobrze wyrazić wszystko, co czujesz, tak swobodnie
formułujesz swoje poglądy. A ja, kiedy rozmawiam z kimś, jest tak jak teraz…
Bełkoczę. Jeśli chcesz wiedzieć, to powiem ci, że jest w tobie coś z George Sand.
Mówię poważnie. Jest w tobie realizm i ziemskość… Masz zdolność do obnażania
spraw zakrytych. Mam na myśli odkrywanie istoty rzeczy, jej piękna, prawdy,
a nie powierzchowności. Masz w sobie entuzjazm do życia, taką zadziorność
i waleczność, jakbyś chciała wszystko pochłonąć i wszystkiego zaznać. George
Sand też miała taką empatię dla ludu jak ty. Wierzyła w rewolucję. Ale one – jedna
po drugiej, zawodziły i lud nie powstał. Ty również angażujesz się w rozwiązy-
wanie problemów społecznych, też czujesz w sobie misję, aby działać na rzecz
ludu, a poza tym, poza tym… jesteś indywidualistką. Wiesz, że jesteś indywidu-
alistką…
Rachela sama nie spostrzegła, kiedy mimo wewnętrznego bólu zaczęła
słuchać słów Belli.
– Może jest trochę prawdy w tym, co mówisz – zauważyła.
– Dlaczego tylko trochę?
– Trochę to już coś. Jesteśmy tak skomplikowani. Cóż wiemy o sobie? Cóż ja
wiem o sobie samej? Co może wiedzieć jeden człowiek o drugim?
– Są ludzie, którzy się rozumieją, i tacy, którzy nigdy nie znajdą porozumienia.
Jak jest z nami? Dlaczego zawsze, kiedy rozmawiam z tobą, czuję przymus peł-
nego otwarcia się, podczas gdy ty zawsze robisz to tylko połowicznie, częściowo
pozostając zamknięta?
– Bo czuję, że ta druga moja połowa jest ci obca. Jakby coś cię przerażało
we mnie. To jest to, o czym mówiłaś: te rozmaite moje twarze. Tylko po części
jestem ci bliska. Często, gdy próbuję cię wciągnąć w rozmowę dotyczącą innych
spraw, ty zmieniasz temat…
– Tak – Bella uśmiechnęła się blado. – Tak jest wtedy, gdy mówisz o rzeczach,
które sprawiają, że czuję się zakłopotana. Zaczynam się wtedy niepokoić i nie
umiem sobie z tym sama poradzić. Mówisz o szumnych sprawach, a ja lubię
ciszę. Lubię cię, kiedy przemawiasz do mnie ze swojej ciszy … 231