Page 201 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom pierwszy.

Ulica zacieniona była przez opadające kwiecie kasztanowców i akacji, które
chyliły się ponad płotami, osłaniając trotuary szerokimi wachlarzami gałęzi.
Dziewczyna szła szurając stopami wśród wiotkich, pożółkłych białych płatków
na ziemi, które lekko unosiły się w powietrze. Głowę trzymała opuszczoną, ob-
serwując roztańczone kwiecie, a co jakiś czas mocniej poruszała nogami, aby
uniosło się wyżej. Parę płatków zostało na jej pantoflach, przyczepiwszy się do
sznurowadeł.
Rumkowski obrócił się i spojrzał na tory tramwajowe. Puste iskrzyły w słońcu.
– Jesteś głodna? – uświadomił sobie, że zabrał ją bez obiadu.
– Nie, panie Rumkowski. – Jej głos wciąż był onieśmielony.
– Pójdziemy do restauracji. Kupię ci wszystko, co będziesz chciała. Co lubisz
jeść, ha? – Wzrokiem obrzucił jej profil. Dziwił się w duchu, skąd miała takie rysy.
Wyglądała jak księżniczka, takie arystokratyczne piękno biło od jej rzeźbionego,
marmurowego czoła. Przypominała mu jakiś obraz, który już kiedyś widział.
– Wszystko lubię jeść – pierwszy raz uniosła głowę. Niepokój zniknął z jej
twarzy, ustępując miejsca ufnej, dziecięcej ciekawości, która nadawała jej twarzy
rozczulający wyraz. Wziął ją za rękę. Jej szczupłe palce o delikatnych kostkach
przyjemnie chłodziły jego gorące dłonie.
– Nie musisz się mnie bać… hmm… Sabino.
– Nie boję się – troszkę niepewnie uśmiechnęła się.
– Nie boisz? Wcale?
– Nie – potrząsnęła głową. – Nie teraz.
To potrząśnięcie głową miało w sobie jakąś niezwykłą grację, zaś to „Nie
teraz”, wypowiedziane przez wiśniowe, pociągające usta, kryło w sobie rozczu-
lającą słodycz. Oczywiście Sabina była inna niż ta dawna, rudowłosa uczennica
o imieniu Estera. W piękności tamtej czaił się diablik, a w tej – aniołek. Ale to
przeciwieństwo, ta odwrotność połączyła je w jego wyobraźni iluzją podobieństwa.
– Jesteś miłym dzieckiem – mocniej ścisnął jej palce, które delikatnie i potulnie
spoczywały w jego dłoni. – Oj, zabalujesz dziś Sabinko, oj, zabalujesz! – dysząc,
zaśmiał się wesoło. – Byłaś już kiedyś w wesołym miasteczku?
– Nigdy, panie Rumkowski.
– Pojedziesz na karuzeli, na huśtawkach, na… na czym tylko będziesz
chciała. – Poczuł się pobudzony i młody. Nieznane siły wstąpiły w jego członki
i nie wiedział już, czy to dzięki dzisiejszej wizycie na cmentarzu, czy dzięki tej
młodziutkiej, ożywczo świeżej ślicznotce, która szła obok niego. – Chodź, musimy
się pośpieszyć – pociągnął ją.
Szedł szybko, lekko kulejąc. Dziewczyna, idąc, zaczęła lekko podskakiwać.
Pomiędzy drzewami, gdzieś daleko z tyłu, rozległ się szum. Tory obok zaczęły
cicho wibrować. Z daleka ukazał się tramwaj. Teraz ona zaczęła ciągnąć go za
rękę. Oddychał szybko, a na jego czole pojawił się pot. Nie nadążał, ale czerpał
z tego przyjemność. Sabina pierwsza wskoczyła na stopnie tramwaju i wciąg-
nęła za sobą swego towarzysza. Tramwaj, który dopiero co wyjechał na trasę, 199