Page 62 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Zenia Larsson - Cienie przy drewnianym moście.

wydało się jej śmieszne. On nie był dzieckiem, a ona nie była ani chora, ani
szalona, żeby go trzeba przed nią chronić. Gdyby Lejb dał jakiś znak zainte-
resowania, nie przejmowałaby się Gołdą. Wydawało się jednak, że jej nawet
nie zauważa.
Irena przysunęła się bliżej. Nikt nic nie mówił, z wyjątkiem Sary, która
karmiła Szmuła i cicho z nim rozmawiała. Irena spróbowała jeszcze raz,
w nadziei, że może Lejb odpowie.
– Powinniśmy to drzewo sami ściąć, zanim tamci przyszli. Pomyśleć, jak
dużo opału byśmy mieli. Kasztan należy przecież do naszego domu, prawda?
– A może mi pani powiedzieć, czym to mielibyśmy zrobić? Kuchennymi
nożami?
Irena poczuła, że jej policzki pokrywają się czerwonymi plamami. Nie
ulegało wątpliwości, że głos Gołdy nasycony był wrogością. Złość kipiała
w Irenie, próbowała to jednak ukryć, bo nie chciała, żeby Lejb to zauważył.
– Gdzieś tam znalazłaby się jakaś siekiera – powiedziała spokojnie, lecz
z pewną zaczepnością w głosie.
– Ach tak! A pani jest pewnie specjalistką od ścinania drzew, pani Razer.
O ile ja wiem, to nie ma siekier w naszym domu.
– Gołda, co jest z tobą? – wtrąciła się Sara Rubinsztajn, jakby chcąc córkę
skarcić.
– Nic, nic, wszystko jest jak trzeba, mamo.
Irena toczyła przez moment boje z samą sobą. Nie mogła się zdecydować,
czy dać po sobie poznać, że ją obrażono i wyjść, czy udawać, iż nic się nie
stało i zostać. Wybrała to drugie rozwiązanie. Nikt w końcu z całej tej rodziny
nie okazywał jej dotąd niechęci, a Gołda… Gołda po prostu była zazdrosna.
– Mamy tu przecież w domu kilku mężczyzn – powiedziała po chwili,
patrząc na Lejba, który w międzyczasie podniósł się z krzesła i stał teraz oparty
rękami o framugę okna. – Mężczyźni powinni umieć ścinać drzewa.
Lejb chyba jednak nie. Nie wyglądało na to, żeby nadawał się do siekiery
i piły. Irena patrzyła ukradkiem na jego ręce oparte o okienną ramę. Miała
ochotę zakryć je własnymi dłońmi, chronić je. Takie ręce nie są przeznaczo-
ne do pracy, nadają się tylko do przewracania stron w książkach i może do
pieszczot, jeśli się ich nie wystraszy.
– Za późno już na takie dyskusje. – Klara odwróciła się i wskazała na
okno. – Drzewo zaraz się przewróci!
Wszyscy teraz patrzyli przez okno. Zobaczyli, jak drzewo zachwiało się,
62 przechyliło na jedną stronę i zaczęło upadać, najpierw powoli, potem coraz