Page 59 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Zenia Larsson - Cienie przy drewnianym moście.

Dawida Golina znała od niedawna. Był jednym z najstarszych gości w jej
kantynie, stał zawsze przy okienku, kiedy je otwierała i zaczynała nalewać
gorzką kawę do wyciągniętych w jej stronę kubków. A potem zostawał
chwilkę, żeby zamienić z nią kilka obojętnych słów. Myślała jednak nie o tym,
co Dawid mówił. Jego słowa docierały do niej z trudem, rozmyte w gwarze
dochodzącym z rozgrzewającego się kawą tłumu. Nie miały zresztą znaczenia.
Ważny był wyraz jego twarzy i jego spojrzenie, gdy do niej się zwracał. Paula
poczuła nagle, że tęskni za chwilą, kiedy znowu zobaczy, jak on na nią patrzy
z tym swoim delikatnym uśmiechem, i kiedy usłyszy:
– Zimno dzisiaj. Nie marzniesz?
Dawid chciałby na pewno, żeby kasztan pozostał na swoim miejscu na
podwórku. Żałowałby, że ma być ścięty. I na pewno by zrozumiał, że tak być
musi.
Wspominała z przyjemnością i ciepłem w sercu ich pierwsze spotkanie.
Lubiła o tym myśleć.
Dawid był już w kantynie, kiedy podniosła okienko. Zauważyła tę niewinną
twarz z dużymi, smutnymi oczami, w których dostrzegła jakby zaskoczenie,
gdy na nią spojrzał. Nic więcej tego dnia się nie zdarzyło. Była jednak pewna,
że to spojrzenie coś chciało jej powiedzieć, że wyrażało jakąś bliskość. Prze-
czuwała, że będzie się z nim łatwo rozmawiać i porozumieć. Tego dnia nic
jednak do siebie nie powiedzieli.
Spotykali się każdego dnia rano wśród tłumu innych ludzi, wymieniali
ze sobą kilka słów, lub – gdy tłok był zbyt duży – tylko porozumiewawcze
spojrzenia. Mówili do siebie po imieniu, lecz nieśmiało i z dystansem. Znali
swoje adresy, ale Dawid nigdy jej nie odwiedził, nigdy też nie napomknął, że
chciałby ją spotkać po pracy. Paula wiedziała jednak, że tak będzie, i czekała
cierpliwie. Nie spieszyło jej się.
Spotkać się mają dopiero na wiosnę. Nie wcześniej. Nie życzyła sobie
wcześniejszego spotkania, bo chciała widzieć jego twarz i oczy w pełnym
słońcu, a nie jak teraz, wśród niewyraźnego półmroku kantyny. I nie będą
wtedy mieli na sobie tych wszystkich grubych palt, szali i czapek, będą stali
przy sobie wolni, swobodni, bez nakrycia głowy. Wtedy będą mogli do siebie
powiedzieć:
– To jestem ja, to jesteś ty. Poznajesz mnie, kiedy słońce świeci?

59