Page 119 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Zenia Larsson - Cienie przy drewnianym moście.

jeśli się chciało tutaj przeżyć. Czemu więc była na niego taka zła? Przypomniały
jej się jego ostatnie słowa. Henryk nie był głupi, może miał rację?
W ciemności szukała wzrokiem twarzy męża. Gdyby się obudził, powie-
działaby mu może coś miłego. A on może zauważyłby uśmiech, który pojawił
się na jej twarzy.
Lecz Henryk się nie obudził.
Klara podciągnęła kołdrę pod szyję, zakopała głowę w poduszce, a po
chwili spali już oboje, leżąc tak daleko od siebie, jak na to łóżko pozwalało.
A rano Klara już nawet nie pamiętała, że w nocy była gotowa obdarzyć
męża uśmiechem.