Page 81 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

brodzie Joselego, drugą ręką próbował trafić butelką w usta Żyda, ale w żaden
sposób nie udawało mu się to.
– Popijem… popijem za naszą przyjaźń! Do diabła, popijem… – mówił to
płaczliwie i prosząco, a przy każdym „po” tryskał śliną w twarz Joselego.
– Nie popijem! – Josel pokręcił głową, wyciągając szyję i próbując oswobodzić
swój kark spod ramienia Wacka.
Wacek rzucał głową we wszystkie strony i bełkotał:
– A ja… a ja ci mówię, że tak… będziesz pił!
Josel niecierpliwie zaczął się z nim mocować. Żal mu było jajek w zawiniątku.
– Napijemy się następnym razem! – Wyrywał się.
Wacek wybałuszył nabiegłe krwią oczy i jeszcze mocniej uwiesił się na Joselu.
– Następnym razem napijemy się jeszcze raz! – Zaczął się już pienić. – No,
do jasnej cholery! Bierz łyka, braciszku, no, pociągnij! – Josel nie mógł już wy-
trzymać i z całą siłą odepchnął Wacka od siebie. Ten chwiejnie stanął przed nim
i zamachnął się butelką, jakby była kamieniem. – Będziesz pił, czy nie? Ty… ty…
– ryknął i stanął z rozpostartymi rękoma i rozstawionymi nogami przed furtką,
uniemożliwiając w ten sposób Joselemu wyjście.
– Uważaj! – Josel ze wszystkich sił powstrzymywał się i zawołał spokojnym
głosem: – Wylejesz wódkę!
– To weź i pij, parszywcu jeden! – Wacław wychodził już z siebie, tylko jego
głos brzmiał czysto, jakby złość otrzeźwiła go.
Żona Wacka wyszła z chałupy i zbliżała się z rozbawioną gromadką dzieci.
– Napij się, Josiek! Weź łyka! – radziła Joselowi. – Zrób to dla niego, nieboraka,
znowu pokłócił się z bratem. Z kościoła go wyrzucono. No, pociągnij, Josiek! Bądź
mu bratem! – prosiła.
– Nie – Josel przeczesał brodę palcami i rozejrzał się, którędy mógłby uciec.
– Muszę już biec!
Wacek wybuchł dzikim śmiechem.
– Oczywiście, pobiegniesz, kundlu parchaty! Ale wcześniej tę oto flaszeczkę
wypijesz do dna… Do zatracenia! – Zamachnął się nogą i kopnął zawiniątko
z tuzinem jajek, które Josel trzymał w ręce. Na ziemię zaczęła wylewać się ciecz
z białek i żółtek. Dzieci Wacka zanosiły się od śmiechu, gojka też zaśmiała się
sztucznie. Wacek chwycił za grabie, które wisiały na płocie i zamachnął się nimi
na Joselego. Ten złapał je po drugiej stronie i pociągnął je z taką siłą, że pijak
zakołysał się i fiknął koziołka, upadając w trawę.
– Olaboga! – Wacławowa wzniosła ręce ku niebu. A jej najstarsza córka
Wanda, która cały czas była w domu, wyszła na dwór.
Josel zdjął worek z ramion i razem z gojką oraz dziećmi zaniósł Wacka do
chałupy. Potem wyszedł na zewnątrz i popatrzył na tuzin jajek, które rozlane na
ziemi smażyły się w słońcu, przeczesał brodę, przerzucił z powrotem na plecy
wór z rzucającym się kurczakiem i ruszył ku polnej drodze, która powiedzie go
do szerokiej alei topolowej. Mijał kuźnię Joela, ale nie chciał mieć z nim żadnych 81