Page 291 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

do pisarza, żeby przeczytał jej list. Dlatego on, rabin, weźmie list i zrobi to
za nią.
Felek darzył rabina wielkim szacunkiem i zaraz mu ustąpił. Tymczasem zbiegli
się ludzie z Pociejowa i z okolicznych domów, otoczyli tłumnie rabina i towarzyszyli
mu do domu pisarza. Zdumiony pisarz przeczytał:
– „W imieniu Kongregacji Kościoła Wszystkich Świętych dziękujemy ci,
Żydóweczko Perlo, za twój hojny dar. Będziemy prosić naszego Pana, Jezusa
Chrystusa, o rychłe zbawienie twojej zbłąkanej duszy, żebyś już wkrótce ujrzała
światło prawdziwej religii”. Podpisano: „Ojciec Stanisław”.
Gdy ludzie usłyszeli przetłumaczone słowa księdza, złapali się za głowy. Tego
jeszcze brakowało, żeby nie tylko demon-ksiądz, ale i ksiądz z krwi i kości wziął
się za zastawianie sideł na duszę Perli.
Jednak rabin, który zdążył już dowieść, że nie zasłużył na miłość i szacunek,
którymi sztetl go obdarzył, jeszcze bardziej zaskoczył wszystkich – wzdychając
z ulgą. Machnął bladą ręką o długich, szczupłych palcach i zawołał:
– Nic nie szkodzi! Czy moje i wasze modlitwy nie są lepsze od modlitw zwykłe-
go księdza? – Zauważył niepokój na twarzach otaczających go, milczących ludzi
i podniósł głos. – Jak wam Bóg miły, Żydzi! – wołał, machając długimi rękoma
ponad głowami zgromadzonych. – Gdzie jest wasza wiara? Tak, jeden kamień
spadł mi już z serca! Teraz niech ktoś pójdzie po Moszelego, męża Perli, i powie
mu, żeby zaraz przyszedł do mnie!
Ktoś udał się po Moszelego i przyprowadzono go do rabina.
Rabin z dajanem zamknęli się z nim w izbie bejt dinu i siedzieli w środku parę
godzin. Ludzie kręcili się przed domem i zaglądali przez okna, lecz można było
dostrzec tylko tyle, że wszyscy trzej siedzieli, kołysząc się, nad otwartymi, grubymi
księgami. Jednak o czym tam – między jednym wersetem a następnym – dys-
kutowali, pozostało tajemnicą, której najtęższe głowy z Bocianów nie potrafiły
rozgryźć. Trzeba było karmić się domysłami, ponieważ ani rabin, ani dajan, ani
sam Moszele nie pisnęli później o tym ani słowem.
Na drugi dzień po sztetlu rozniosła się pogłoska, iż wydarzył się cud: Perla
przespała całą noc, dzięki Bogu, nienękana żadnym złym snem.
Dzień później pogłoska potwierdziła się. Perla wstała z łóżka, posłała świe-
ce do synagogi oraz pół korca węgla dla domu ubogich na zimę i udała się na
Pociejów do swojego sklepiku tekstylnego, ponieważ nie miała już ani grosza
przy duszy. Wyglądała przy tym lepiej niż kiedykolwiek: jej twarz była gładka
i wypoczęta, oczy pełne życia i błyszczące niczym oszlifowane, czarne jak węgiel
diamenty. Była w tak dobrym nastroju, że zewsząd schodziły się do niej kobiety,
by zobaczyć na własne oczy, co też cud z nią uczynił.
Parę dni później niczym grom z jasnego nieba wpadł do sklepiku Perli ksiądz
– żeby jej osobiście podziękować za dar, który mu posłała. Kobiety w sąsiednich
sklepikach o mało nie zemdlały, jednak sama Perla zachowała spokój i odpo-
wiedziała mu, jak gdyby zwykła rozprawiać z nim każdego dnia. 291