Page 245 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

Wyczuwał, że minionej nocy coś złego przydarzyło się jego matce, nie miał jednak
pojęcia co. Hinda za nic w świecie nie chciała, żeby jej dzieci dowiedziały się,
co ją spotkało i cały czas starała się stać plecami do Szolema, żeby nie widział
jej twarzy.
Było już koło południa, kiedy Wacław Spokojny pojawił się na Pociejowie.
Skierował się prosto w stronę sklepiku Hindy. Gdy zobaczyła, że nadchodzi,
ledwo zdołała zawołać:
– Reb Joselu!
Nie było potrzeby go wzywać. Miał się na baczności, podobnie jak i pozostali
mężczyźni, którzy pomagali mu minionej nocy. Fiszel Rzeźnik pojawił się zaraz
na rogu z rzeźnickim toporem w ręce.
Zimny dreszcz przeszedł po plecach Hindy. Dostrzegła jednak, że Wacław
kroczył wyprostowany, jego twarz była wypoczęta, spojrzenie trzeźwe, a komen-
dancki mundur miał zapięty na wszystkie guziki. Kiedy podszedł do niej, pozdrowił
ją wesołym „Dzień dobry!”. Nie miała siły ani odwagi, by mu odpowiedzieć. Zaraz
zauważył jej poobijaną twarz i spuchnięte oczy.
– Matko święta! Hindo! – zawołał. – Wyglądasz przecież jak święta panna
Maria w dniu ukrzyżowania! Na wszystkich świętych, co ci się stało?
Osunęła się na skrzynkę, która służyła jej za stołek i pochyliła głowę, jak
gdyby oczekiwała, że zaraz spod zapiętego surduta wyjmie topór i opuści go
na jej szyję. Tymczasem on uśmiechnął się, wygładził swoje hetmańskie wąsy
i zaczął przerzucać rolki z kolorowymi wstążkami, leżące na środkowej półce.
– Czy ta będzie pasowała do włosów mojej Wandy? – zapytał, wskazując na
rolkę żółtej wstążki.
Zdołała wydusić z siebie pytanie:
– Jeden arszyn?
Zawołał:
– Daj mi trzy arszyny, Hindo! Mam trzy córki. I daj mi też parę pończoch dla
mojej starej i skarpetki dla chłopców, cztery pary. Mam czterech synów, wiesz
o tym, Hindo?
Potrząsnęła głową i podniosła się. Ledwo słyszała, co do niej mówił. Jej
drżące dłonie szukały gorączkowo wszystkich rzeczy, które kazał sobie podać.
Chciała, żeby jak najszybciej zniknął, żeby zapadł się pod ziemię. Wszystko
wypadało jej z rąk.
Nagle przysunął się do niej do niej i podekscytowany zaczął szeptać:
– Wyobraź sobie, Hindo… Minionej nocy… miałem zwariowany sen o tobie…
i o moim bracie Staszku. – I opowiedział jej ze wszystkimi szczegółami, co
wydarzyło się w jego śnie. Teraz Hinda musiała zebrać wszystkie siły, by opa-
nować drżenie dłoni i całego ciała, żeby się nie zdradzić. – Zupełnie nie mogę
w to uwierzyć, słyszysz? – Wacław pokręcił głową. – Wszystko to wydawało mi
się takie wyraźne, tak rzeczywiste. Kiedy się obudziłem i zrozumiałem, że to był
tylko sen, z radości aż pocałowałem moją starą, słyszysz? 245