Page 243 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

innego… Nie poniżajcie mnie jeszcze bardziej. Nie mówcie o tym nikomu, proszę
was, jak wam Bóg miły, bo umrę ze wstydu.
– Sza! Sza! Już dobrze! – zasyczał. Po chwili zebrał się na odwagę i zapytał
o to, co go najbardziej dręczyło: – Czy on… ten łajdak, cham… czy dotykał…?
Hinda ku własnemu zdumieniu w ogóle nie wstydziła się przed Joselem
i odpowiedziała bez wahania:
– Nie widzieliście, jak wyglądam? Mocowałam się z nim. Tak… On… widział
moją skórę pod… ubraniem i dotykał mnie rękami, ustami…
Wyznała mu wszystko. Teraz nie będzie niosła swej hańby aż do grobu sa-
motnie. Powierzyła tę tajemnicę Joselowi, podzieliła się nią z nim.
Tym razem Josel podniósł w powietrze obie zaciśnięte pięści. Nagle zatrzymał
się i stojąc parę kroków od niej, powiedział:
– O jednym powinnaś pamiętać, sąsiadko – jeśli uciekniesz z dziećmi, całe
Bociany będą w rękach Wacława. – Zamilkł na chwilę, po czym dodał: – Teraz
idźcie z powrotem do domu waszego Szolema. Sam sobie ze wszystkim poradzę,
nie martwcie się. – Znowu przerwał i po chwili milczenia powiedział: – Jeśli nie
dam wam znać, żeby postąpić inaczej, zbierzcie jutro siły i przyjdźcie na Pociejów
otworzyć sklepik, jak gdyby nic się nie stało.
Nagle zniknął w ciemności, zostawiając ją samą.
Hinda siedziała w pogrążonej w mroku izbie Szolema i próbowała przekonać
jej zaspanych, zdezorientowanych synów i synową, iż właściwie nic takiego się
nie wydarzyło – po prostu przestraszył ją pijany goj, kiedy próbował wejść po
schodach, a po tym, jak go przepędziła, sama spadła ze schodów, kalecząc sobie
przy tym twarz i łokcie.
Tymczasem Josel Obed pobiegł do domu Hindy odszukać Wacława. Znalazł
go w przedsionku rozciągniętego na ziemi obok schodów i pijanego w sztok.
Z jego otwartych, wąsatych ust dobywało się głośne chrapanie, a na czole miał
wielkiego guza. Josel zauważył wystającą z kieszeni Wacława szyjkę butelki
i wyciągnął ją. We flaszce było jeszcze trochę wódki. Josel uniósł głowę śpiącego
mężczyzny i wsadził szyjkę butelki w jego usta.
– No, Wacławie, pociągnij łyk.
Potrząsnął Wacławem, oparł jego głowę na swoim ramieniu i odwrócił butelkę
dnem do góry. Śpiący komendant straży pożarnej zaczął pić z butelki jak spra-
gnione niemowlę. Josel wsunął pustą flaszkę z powrotem do kieszeni Wacława
i pozwolił opaść bezwładnemu ciału na ziemię, po czym wybiegł na zewnątrz.
Pobiegł obudzić Fiszela Rzeźnika i zebrał obok synagogi paru mężczyzn ze straży
nocnej. Opowiedział im, że Wacław upił się i chciał napaść z toporem na Hindę,
wdowę po Chomelu Sojferze. Cała grupa w ciszy przygotowała wóz strażacki,
podjechała z nim pod dom Hindy, załadowała na niego chrapiącego Wacława –
i pojechała z nim do wsi.
W chałupie Wacława paliło się jeszcze światło. Kiedy tylko wjechali na po-
dwórze, jego żona wybiegła na ganek i załamała ręce. 243