Page 231 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

– Mamo… Może byłoby dobrze, żebym się ożenił?
Jankew poczuł ukłucie zazdrości, że Szolem postanowił zrobić coś konkret-
nego – pójść na kest . Szybko policzył w głowie, ile lat jeszcze będzie musiał
5
czekać, żeby móc zrobić to samo. Hinda podniosła wzrok znad roboty i spojrzała
na niego zaskoczona. W końcu uśmiechnęła się:
– Jeśli chcesz, będziemy się rozglądać za narzeczoną dla ciebie. Reb Mena-
szel Szadchen jest przecież moim dobrym przyjacielem.
Szolem otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz zaraz je zamknął. Nie lubił
dużo mówić. Przygryzł wargi i nawet w półmroku można było zobaczyć, że jego
twarz bardzo poczerwieniała. Machnął ręką:
– Nie pali się.
Hinda dobrze znała swoje dzieci i od razu wyczuła, że Szolem rwał się do
ożenku i o niczym innym nie myślał. Postanowiła więc zebrać się w sobie i udać
się do reb Menaszela Szadchena. Miała nadzieję, że nie będzie tak nietak-
towny, by przedstawiać jakieś partie dla niej, gdy przyjdzie do niego w sprawie
narzeczonej dla jej syna. Poza tym była już przecież starą kobietą, skoro miała
dziecko w wieku odpowiednim do zawarcia małżeństwa. To, że jej twarz i ciało
nie były jeszcze mocno pomarszczone i tylko ręce miała szorstkie i chropowate,
zawdzięczała swojej wyjątkowo dobrej cerze. Jej charakter również nie zmienił
się zbytnio z biegiem lat. Tak samo jak niegdyś potrafiła się rozmarzyć, lubiła się
śmiać i śpiewać. Jednak na co dzień, gdy jej serce było ciężkie od obaw i trosk,
czuła się już jak stara kobieta.
Wybrała się do domu reb Menaszela i odbyła z nim długą rozmowę o jej synu
– Szolemie. Zapewniła, że mimo młodego wieku był on już dojrzałym człowie-
kiem, cu Got un cu lajt , z głową na karku, do tego nie leniwym, tylko spokojnym
6
i skromnym, na którego słowie można zawsze polegać; nie mówiąc o tym, jaki był
przystojny, ujmujący i jakie miał wspaniałe pochodzenie. Na koniec podkreśliła,
iż nie wyssała sobie zalet Szolema z palca i nie mówiła o nim w ten sposób tylko
dlatego, że była jego matką. Wszystkie matki w sztetlu zazdrościły jej takiego
syna.
Hinda wyszła od reb Menaszela niezmiernie zadowolona. Nawet jednym sło-
wem nie wspomniał o partiach dla niej i wysłuchał jej bardzo cierpliwie, chociaż
akurat spieszył się, by zaaranżować ważne małżeństwo w Chwostach. Zapisał imię
Szolema w swoim pękatym notesie i obiecał zrobić, co w jego mocy. Hinda była
pewna, że reb Menaszel wyszuka dla Szolema nie jakąś zwyczajną narzeczoną,
lecz taką, jakiej w Bocianach jeszcze nie widziano. Myśląc o tym, otarła łzę z oka.
Wkrótce po raz pierwszy poprowadzi swoje dziecko pod ślubny baldachim. Tak

5 Kest (jid.) – utrzymanie, wikt i opierunek, żydowska tradycja utrzymywania zięcia i jego rodziny
przez rodzinę wydanej za mąż córki, by mógł kontynuować studia talmudyczne.

6 (jid.) – dosł. do Boga i do ludzi – zarówno pobożny, jak i życiowy, lubiący rzeczy doczesne. 231