Page 166 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

Gdy Hinda musiała się przed kimś wypłakać, nie biegła do reb Sendera Kaba-
listy, ponieważ potrzebowała kobiecego współczucia. Nie szukała też pocieszenia
u Mańki Praczki, której ostatnio unikała. Bardzo nieswojo czuła się w obecności
komendanta straży ogniowej, Wacława Spokojnego, i martwiło ją, że nie miała
ani jednego żydowskiego sąsiada. Zaczęła wierzyć, że każdy trochę bliższy
kontakt z nie-Żydami musiał w końcu doprowadzić do jakichś niebezpiecznych
rezultatów. Mańkę lubiła wprawdzie tak samo jak wcześniej, była jednak prze-
konana, że Żydówkę może tak naprawdę zrozumieć tylko inna Żydówka. Z tego
też powodu pokrewną duszą, która dodawała Hindzie otuchy, była Dziobata
Nechla.
Nechla poza innymi zaletami miała i tę, że łatwo przyzwyczajała się do nie-
szczęść. Niczego nie roztrząsała i nie pozwalała, by zadręczały ją troski. Oprócz
tego była porywcza. Gdy coś się jej nie podobało, od razu mówiła o tym szczerze
i nie przebierając w słowach, po czym zaraz zapominała o całej sprawie. Rzadko
płakała i jedyne, co mogło ją poruszyć do łez, to poczucie osamotnienia, które
nachodziło ją czasem podczas święta Purim lub jakiś piękny nigun.
Nechla powiedziała dokładnie to, co Hinda chciała usłyszeć:
– Skoro masz dzieci, oby były zdrowe, to po co ci jeszcze mąż na głowie?
Oczywiście, kiedyś w końcu będziesz musiała wyjść za mąż, ale odłóż to na
później. Czy się pali? Powiedz reb Menaszelemu, żeby z Bożą pomocą potrudził
się do ciebie z lepszymi partiami. Nie jesteś przecież byle kim… Co za pożytek
z twojego wspaniałego pochodzenia, kiedy nawet sobie nie poudajesz, że jesteś
wybredna?
Hinda zaczęła więc udawać, że nie zadawalają ją partie, które proponował
reb Menaszel, nie przestając przy tym popłakiwać. Reb Menaszel dał jej do
zrozumienia, że im dłużej będzie czekała, tym gorsze będzie miał dla niej propo-
zycje, ponieważ „czas nie stoi w miejscu” i taka młoda kobieta jak Hinda może
wprawdzie łatwo znaleźć odpowiedniego kandydata na męża, ale już dla młodej
kobiety z czwórką dzieci jest to trudniejsze niż dla bezdzietnej kobiety w średnim
wieku. I choć wspaniałe pochodzenie rzeczywiście jest ważne, to jednak gdy
nie ma się ani kopiejki posagu, nie liczy się ono w dzisiejszych czasach tak, jak
niegdyś. Reb Menaszel dodał też, że nie zadawałby sobie takiego trudu, gdyby
rodzina Hindy nie zasypywała go listami i gdyby on sam nie był jej szczerym,
dobrym przyjacielem. Chciał zadbać o to, by Hinda urządziła dobry, porządny
dom dla siebie i dzieci. Do tego jej mąż nie byłby przecież byle kim, lecz „takim
a takim” wdowcem, dobrze sytuowanym, wareckim chasydem z udanymi dziećmi,
oby żyły długo, które rodzina Hindy na pewno z przyjemnością pozna.
Tymczasem dzieci Hindy zauważyły, że za każdym razem kiedy ten dobry
przyjaciel, reb Menaszel Szadchen, przychodził do niej z wizytą, matka wysyłała
ich wszystkich z domu, a kiedy wracały – jej twarz była zawsze zapłakana.
Szolem połapał się w końcu, o co chodzi i wyszeptał Jankewowi na ucho:
166 – Reb Menaszel namawia mamę, żeby wyszła za mąż, a ona nie chce.