Page 323 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

okrzyki „O-o!” i oklaski. Teraz niebo nie wyglądało już dłużej jak kopuła świątyni,
lecz jak sufit intymnego pokoju, oświetlonego zapalonymi świeczkami.
Miriam ogarnęła nagle niespodziewana fala tkliwości i wdzięczności. Nie
mogła się opanować i chwyciwszy rękę doktora Vanderhaeghe, złożyła na niej
głośny, gorący pocałunek.
– Dziękuję… – wyszeptała.
Cofnął rękę jak oparzony. Tym samym ramieniem objął ją i przycisnął do
swojej piersi tak mocno, że zabolały ją żebra.
– Nigdy więcej tego nie rób! Nigdy więcej! Żadnego całowania po rękach!
Nigdy więcej! Dość! – krzyczał na nią. – Inni powinni padać przed tobą na kolana
i całować twoje ręce! Zapamiętaj to sobie na całe życie! I przestań mówić do
mnie na pan. Mam na imię Simon.
Nie wiedziała, dlaczego tak się zdenerwował. Odezwała się przepraszająco:
– Twoja ręka, Simonie, jest pierwszą ręką, jaką kiedykolwiek pocałowałam,
nie licząc rąk moich dziadków. – Podniosła głowę do nieba i uśmiechnęła się. –
Spójrz, w górę leci jeszcze jedna świetlana kula!... I proszę cię, nie padaj przede
mną na kolana i nie traktuj mnie jak świętą.
– Jesteś nią dla mnie. Wy wszyscy tacy dla mnie jesteście – wyszeptał
w odpowiedzi.
– Niewiele brakowało, żebyś został jednym z nas.
– Ale że nie zostałem…
– Czujesz się winny.
– Tak, w pewnym sensie.
– Mam dla ciebie nowinę. Też czuję się winna.
– Twoje poczucie winy jest inne. Czyste.
– Poczucie winy, że się wszystko utraciło.
Orkiestra zagrała It’s a long way to Tipperary 239 .

239 (ang.) Długa droga do Tipperary – irlandzka pieśń skomponowana w 1912 r. przez Jaka Judge’a,
brytyjskiego sprzedawcę ryb i twórcę piosenek, spopularyzowana w czasie I wojny światowej.
Jej tytuł i zwrot it’s a long way to Tipperary zaczął symbolizować długą drogę do kresu wojennej
tułaczki, do domu rodzinnego, do ukochanej.