Page 301 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb - Listy do Abraszy.

Dobiegający z korytarza odgłos kroków wracającej ze szkoły Wierki wyrywa
mnie z rozmarzenia. Najpierw na moment zastygam, lecz już w następnej chwili
obrazek leży ukryty pod szafą.
Za każdym razem, kiedy jestem sama w domu, wyjmuję obrazek spod sza-
fy. Czasami robię to też zaraz rano, kiedy wszyscy jeszcze śpią, oprócz Nońka,
który leży w łóżeczku i gaworzy do siebie. Zdarza się, iż jestem tak pogrążona
w mojej zabawie z obrazkiem, że nie zauważam, jak mama wstaje z łóżka, kiedy
przychodzi i odchodzi przynosząca mleko gojka Basia, ani gdy mama zabiera
się do przyrządzania śniadania. Mama mówi coś do mnie, dopytuje się parę
razy, ale ja nie słyszę ani słowa. Podchodzi więc, kładzie dłoń na mojej głowie
i odwraca ją w swoją stronę.
– Obudź się, rozmarzona królewno. Nie słyszysz, że się do ciebie mówi? –
pyta z wahaniem i troską w głosie, uśmiechając się nerwowo.
Mama, sama rozkojarzona z powodu mojego rozmarzenia, nie zauważa na
szczęście obrazka, który stoi oparty o szybę okna. Często ma zatroskaną twarz,
kiedy widzi, jak zapominam się aż do utraty kontaktu ze światem, którego ona jest
osią. Ale to jej problem. Ja sama nigdy nie czuję się szczęśliwsza niż wtedy, kiedy
na skrzydłach mojej wyobraźni mogę wznieść się na wyżyny absolutnej wolności.
Mijają dni, a ja nie opowiadam nikomu o obrazku, który trzymam schowany
pod szafą, tam, gdzie nie może dosięgnąć go nawet miotła mamy. Ten obrazek
jest moją najintymniejszą, najświętszą tajemnicą. Mam tajemnice, którymi nie
dzielę się nawet z tymi, którzy są najbliżsi memu sercu. Już dawno zaczęłam
kolekcjonować w myślach szczegóły dotyczące mojej osoby, które zdecydowałam
zabrać ze sobą do grobu.
W końcu nadchodzi ten fatalny dzień, w którym nauczycielka Boleściwa zauważa
nagle, że czegoś brakuje na ścianie w klasie po lewej stronie tablicy i przypomina
sobie, że zwykł tam wisieć obrazek tancerki. Odwraca się do klasy i z godnym
podziwu opanowaniem i rozwagą zwraca uwagę dzieci na swoje odkrycie.
– Czy pamiętacie, dzieci, że tam na ścianie wisiał obrazek tancerki?
– Tak! – odpowiada klasa chórem, w którym brakuje tylko jednego głosu –
mojego. W głowie zaczyna mi huczeć i czuję, jak cały świat chce wedrzeć się do
najświętszego kącika mego serca.
– Czy możecie mi powiedzieć, dzieci – pyta łagodnie nauczycielka swoim
słodkim głosem – gdzie podział się ten obrazek?
Dzieci robią grymasy, wzruszają ramionami, kręcą głowami, drapią się za
uszami, pocierają czoła i wysuwają dolne wargi, próbując przypomnieć sobie,
co stało się z obrazkiem. W klasie zalega dramatyczna cisza.
W tym oto momencie, w samym kulminacyjnym punkcie tej ciszy i ku moje-
mu własnemu oraz innych zdumieniu, skaczę na równe nogi. Wszystkie głowy
odwracają się w moją stronę. Błyszczące pod czarnymi brwiami czarne jak
węgiel oczy nauczycielki obejmują mnie swoją czernią, jak gdyby chciały mnie
na miejscu pochłonąć. 299