Page 241 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Arie Aksztajn (Eckstein) - Ciotka Ester”.

Może nie zwróciłbym na to uwagi, ale zajadać takie rzeczy w pobliżu domu
Awruma, to wygląda na zdradę.
– Daj spokój, Awrumie Lajb. Ty naprawdę sądzisz, że Boga interesuje,
co jadasz? A że jesteś głodny, to mu nie przeszkadza, to jest w porządku?
Było w tym dużo prawdy. Przecież wszystko pochodzi od Boga, także mój
głód – buntowałem się. Spójrz na Awruma, jak on skromnie żyje. Nigdy w życiu
się nie skarżył, a jestem pewien, że nieraz był godny. Bieda w tym, że trudno
jest oszukać brzuch. „Nie widzisz, że kiszki skręcają mi się z głodu? – mówił
mi brzuch. – Przecież nie głowa jada, a brzuch. To co ci to szkodzi?”. Brzuch
miał rację. Już dwa dni nic nie jadłem prócz dwóch bułeczek, które ukradłem
w piekarni Feldmana, kiedy szukałem tam pracy. Do jadłodajni Szmila Griba
nie poszedłem, bo Szmil wyjechał z Maksem. Miejsce jego zajął jakiś krewniak,
człowiek o żółtej twarzy, żółtych włosach, bardzo małych ustach i oczach
w odcieniu żółtawym. Raz jeden byłem u niego w sprawie pracy.
– Przyjdź, kiedy Szmil wróci – syknął przez zaciśnięte wargi.
Z powodu jego nieprzyjemnego zachowania prawie wszyscy stali klienci
przestali przychodzić do jadłodajni. Niemal zawsze było tam pusto. Zosia
z tej samej przyczyny odeszła z pracy. Teraz mieszka w dzielnicy bogatych. Już
zaszła w ciążę. Na mnie spoglądała, jakbym był przezroczysty. Pewien jestem,
że mnie poznała, ale pociągnęła tylko nosem i wrogo mi się przyjrzała. Twarz
jej naprawdę bardzo się upodobniła do twarzy jej męża, Juliana.
– Co ty stwarzasz problemy, Awrumie Lajb? – powiedział Godel z miną
zwycięzcy. – Co jest, zdradzasz restaurację Pana Boga? Co jest, idziesz do
konkurencji? A tak poza tym, masz serdeczne pozdrowienia od mojej mamy.
Ona bardzo pragnie, byś ją odwiedził. Przyjdź, koniecznie przyjdź!
Godel ma rację. Zjadłem przygotowane przez niego kanapki powoli, po-
woli, chciałem rozzłościć Pana Boga, żeby napatrzył się, jak jem. Dobrze mu
tak, on mnie karze głodem, ja mu się rewanżuję. Godel usiadł na kamieniu
pod drzewem, koło mnie. Cienie poruszających się na wietrze gałęzi zmie-
niały stale wyraz jego twarzy. Czasami przylepiały mu rogi, przedłużały nos,
obdarzały go olbrzymimi zębami. Rozszerzały mu usta uśmiechem od ucha
do ucha. Czasami wydawało się, że go ktoś wali po głowie w zawrotnym
tempie. Pod cieniami gałęzi płynęły gładkie słowa wprost do mojej głowy.
To bardzo dziwne: przedtem, kiedy głowa chciała myśleć, brzuch skręcał
się z głodu i przeszkadzał. Teraz, kiedy brzuch jest pełen, wszystko we mnie
się zdrzemnęło. Ta drzemka płynęła z liścia na liść i całego mnie ogarnęła.
Głowa moja rozleniwiła się bez możliwości samoobrony. 241