Page 382 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom drugi.

przybrała wyraz zatroskania, gdy zobaczyła, jak Rachela spina agrafką spódnicę
od swojego świątecznego, niebieskiego kostiumu: – Wisi na tobie…
– Znowu zaczynasz? – Tym razem Rachela powiedziała to z uśmiechem.
Podeszła do szafy i uczesała się, przeglądając się w szybie drzwiczek.
Podwórze było puste. Cicho pluskał cienki, niezwykły deszcz, który obmy-
wał rozkopaną ziemię. Skrawkiem nieba pomiędzy dachami płynęły potargane
chmury. Cienkie nici szarości wiły się pomiędzy kominami. W głębi podwórza
wiśnia stała mokra i smutna. Ale w jej smutku zieleniły się cienkie, delikatne
listki lśniące wilgocią. Racheli przypomniało się, jak po raz pierwszy zobaczyła to
drzewko w dniu swojego przybycia do getta. Niedługo nie będzie miała drzewka,
bo będzie mieszkać po drugiej stronie mostu, na obcym podwórku. Patrzyła w kąt
podwórza, jakby stał tam ktoś kochany i bliski, z kim niebawem będzie musiała
się rozstać. „A może drzewa też mają duszę?” – pomyślała na wpół poważnie,
na wpół żartobliwie. „Może nasze linie również przecięły się gdzieś w nieznanym
miejscu i utworzyły punkt? Linia drzewa z moją, moja linia z linią drzewa?”
Dawid miał na sobie ubranie ojca – spodnie, które luźno wisiały na nim,
fałdując się na brzuchu i w talii wokół skórzanego paska, którym je spiął. Do
spodni luźno wepchnął welurową bluzę z rozciągniętymi, długimi rękawami. Miał
żółtą, pomarszczoną twarz, a potargane włosy sterczały mu nad wysokim czo-
łem niczym druty. Był bardzo podobny do swojego ojca i wyglądał już niemal tak
staro jak on. Trzymał w ręku talerz z jedzeniem, a ujrzawszy Rachelę, odwrócił
się zakłopotany, nie wiedząc, co z nim zrobić.
Jego matka siedziała w łóżku i podpierając się na poduszkach, piła wprost
z talerza. W sąsiednim łóżku gorąca zupa parowała z talerza, który stał na kolanach
małego Abramka. – Serwus, Rachelo! – wykrzyknął energicznie w jej kierunku.
Matka wydawała się zakłopotana, uśmiechała się z zawstydzeniem: – Nie
ma tam odrobiny zupy dla Racheli? – zapytała Dawida. Dawid odstawił talerz.
Krzywy stolik zakołysał się, przez co nieco cieczy wylało się z talerza. – Uważaj!
– Krzyknęła zdenerwowana kobieta, po czym zaraz uśmiechnęła się do Racheli:
– Ma dwie lewe ręce.
Radość Racheli zwiędła. Teraz musiała wybierać: albo czym prędzej uciekać,
albo wyłączyć w sobie wrażliwość i zostać z Dawidem. Podeszła do Abramka
i usiadła obok niego.
– Masz, spróbuj kluseczki – Abramek nabrał łyżkę zupy i podsunął jej pod usta.
Pochyliła się ku niemu i złapała kluskę zębami. – Teraz możecie spokojnie
zjeść – powiedziała głośno – ja jestem już po śniadaniu. – I patrząc na zmie-
szanego Dawida, dodała: – Znam wielu ludzi, którzy zamykają drzwi, kiedy jedzą
i nie otwierają, kiedy ktoś puka. To chyba najlepsze wyjście. Unika się wtedy
niezręcznych sytuacji i oszczędza innym zakłopotania.
Dawid łyżką nabrał z talerza zapomniane jedzenie. Potem podniósł łyżkę do
ust i wlał w siebie zupę. Grdyka na jego chudej szyi poruszała się przy każdym
380 przełknięciu. Wyskrobał kluski, które zostały na dnie talerza. Ciemne, bezkształt-