Page 242 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom pierwszy.

spojrzenia ojca – zmartwionego, smutnego spojrzenia, które znała tak dobrze
z innych trudnych chwil. No i najważniejsze – miała czas, aby znów wypuścić
się na miasto.
Umyła się, założyła inną sukienkę, przyczesała niesforną czuprynę, która tak
lubiła rozsypać się wokół jej twarzy, po czym zbiegła schodami na ulicę.

*

Godziny szybko mijały. Rachela spieszyła z lekcji na lekcję, od jednej tępej
pary dziecięcych oczu do następnej, aż zapadł wieczór, a wraz z nim przyszło wy-
tchnienie. Również niebo przez cały dzień przygniatane ciężarem chmur w końcu
wyzwoliło się spod nich, uwalniając deszcz kryjący się w nich już od minionej
nocy.
Przez miasto przeszła burza. Błyskawice rozrywały niebo krzywymi, płomienny-
mi cięciami. Pioruny dudniły raz jak ciężkie kamienie, innym razem niczym małe,
niezliczone kamyczki spadające z łopaty. Kiedy Rachela jechała tramwajem,
wracając z ostatniej lekcji, wydawało jej się, że przy każdym grzmocie domy pod-
skakują, a rozbłyskające szyby zaraz pękną, chcąc się uwolnić z okiennych ram.
Jechała, aby pod zegarem spotkać się z Dawidem.
W tramwaju powietrze było nagrzane i parne. Rachela chciała otworzyć okno,
ale ledwo uchyliła szparkę, jakaś pasażerka zaczęła krzyczeć na cały głos, że
robi przeciąg, przez co może wpaść piorun i cały tramwaj, uchowaj Boże, pójdzie
z ogniem. Przerażona pasażerka parę razy przeżegnała się dla własnej ochrony
i żeby uratować wszystkich pasażerów. A sąsiadka Racheli, kobieta z koszem
cebuli na kolanach, złapała się za perukę i powiedziała w jidysz:
– Kto siedzi plecami do przeciągu, córko, to jakby siedział twarzą do otwartej
mogiły, niech pamięć o nim będzie wymazana.
W końcu dojechała na miejsce. Ledwo postawiła nogę na stopniu tramwaju,
gdy poczuła, że wkracza w sam środek burzy. W okamgnieniu wpadła w objęcia
deszczu i nim się spostrzegła, była przemoczona do suchej nitki. Nie przeszka-
dzało jej to. Przeciwnie, to był ciepły deszcz i wydawało jej się nawet, że jest
słodki. Zmył z niej zmęczenie. Z każdą błyskawicą w sercu rozpalała się radość.
Z każdym grzmotem ciężki kamień troski i smutku staczał się z serca.
Biegła przez pustą ulicę. Czuła się tak, jakby nikogo więcej nie było na świecie,
tylko ona i Dawid, który gdzieś tam biegł jej naprzeciw, przemoczony i skąpany
w deszczu.
Deszcz mocno zacinał. Wąskie strugi spadały na twardy trotuar i rozbryzgi-
wały się perlistymi kropelkami. Racheli wydawało się, że biegnąc, przedziera się
przez gąszcz nici, rozrywając je jedna po drugiej, a one otwierają się, po czym
240 znów za nią zamykają, przeszywając na wskroś jej sukienkę, ciało, przedzierając