Page 181 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Zenia Larsson - Cienie przy drewnianym moście.

Rozdział dwudziesty

1

Wkrótce po upadku powstania wywieziono Sergiusza i całą jego rodzinę.
Początkowo Lewin niczego nie podejrzewał. Zdarzało się już i przedtem, że
Sergiusz przez wiele dni się nie pokazywał. Jakub czekał cierpliwie w pustym
zakładzie, zależało mu właściwie bardziej na spotkaniu z pełnym życia, ruchli-
wym przyjacielem niż na wiadomościach. Od chwili gdy walki w warszawskim
getcie ustały, stracił zainteresowanie wydarzeniami na froncie. Nie przyznawał
się wprawdzie do tego, nawet przed samym sobą, i nadal wysłuchiwał pilnie
nowości, by potem je przekazać dalej, ale jego spojrzenie nie skupiało się przy
tym na rozmówcy, błądziło daleko, poza granice getta. Wciąż jeszcze przeżywał
to, co w owe dni działo się wśród płonących zgliszcz.
Kiedy zrozumiał, że Sergiusz już nigdy go nie odwiedzi, nie próbował
nawiązać jakiegoś nowego kontaktu, choć takie możliwości istniały. W taki
czy inny sposób, ludzie dowiadywali się, co się działo po drugiej stronie i na
froncie. W jego zakładzie dyskutowano otwarcie, niektórzy klienci mieli
wiadomości z pewnych źródeł. Nowości rozchodziły się szybko, w coraz
szerszych kręgach. Ale Lewin czuł, że do żadnego kręgu już nie należy.
Jedyne, co odczuwał, gdy godzinami stał, golił i strzygł, to słabość, ciężar
nóg i posuwająca się coraz wyżej opuchlizna. Nie potrafił już nawet udawać
zainteresowania. Twarze migały przed nim i znikały. Bywało, że napotykał
w lustrze jakieś znajome spojrzenie, które uważnie obserwowało jego twarz
i ręce. Coraz częściej zdarzało się, że klient wykrzykiwał:
– Ależ pan schudł w ostatnim czasie, panie Lewin!
– Jakże inaczej – odpowiadał zwykle – jak tu nie schudnąć.
Widział to zresztą sam. Chudli wszyscy, ale on klientom tego nie wytykał.
Bo i po co? Rzadko jakoś ludzie zauważali zmiany w swoim własnym wyglą-
dzie, niebezpieczne znaki dostrzegało się łatwiej u innych. Więc kiedy oczy 181