Page 147 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Zenia Larsson - Cienie przy drewnianym moście.

cjantów twardym głosem. – To może nie wiecie, jak wtedy będzie. Wygarną
was wszystkich. My mamy rozkaz zabrać jedną kobietę i musimy to wykonać.
– Ale nie matkę!
– No cóż, nam to wszystko jedno. Nie chcecie puścić matki, zabierzemy
panią. Jedną kobietę mamy zabrać, którą to nam nie różnica, byle cyfra się
zgadzała. Jedna musi pójść z nami. No to jak?
Gołda wzdrygnęła się, przycisnęła rękę do serca. Jak we mgle widziała, że
wszyscy patrzyli na nią i że Majer zaczął płakać.
Ona albo jej matka… Jej życie czy życie matki, można wybierać, dla nich to
nie odgrywało roli. Gołda przełknęła ślinę, czuła się bliska zemdlenia. Więc
jeśli matka zostanie, ona będzie wywieziona. Dokąd – nie wie. Matka także
nie wie. Jeśli zabiorą matkę, a ją zostawią, będzie z tym musiała żyć. Chcą
jedną! A jeśli matka nie chce jechać i pozwoli córce ofiarować się? Na pewno
nikt z nich nie chce dobrowolnie umierać, ani ona, ani jej matka. Można
wybierać… Boże, Boże, co czynić?
Odwróciła się i w trwodze patrzyła na matkę. W pokoju panowała śmiertel-
na cisza. Sara Rubinsztajn nie przerywała sobie, nadal się ubierała za plecami
synów, którzy stali nieruchomo ze spuszczomi ramionami i pochylonymi
głowami. Majer położył się na swoim materacu i szlochał. Sara nie czuła
paniki. Rozumiała swoją córkę, współczuła jej. Ale to ona, Sara, pojedzie.
Spotka może Nisana, będą razem. Gołda nie musi się bać…
Spódnica, ciepły sweter, drewniaki. Jakby nieobecna przeczesała palcami
perukę, bezwiednie pogładziła się po twarzy. Nikt nic nie mówił, policjanci
czekali.
– Jestem gotowa. – Sara Rubinsztajn podniosła się, błądziła wzrokiem od
jednego do drugiego, jakby w oczekiwaniu na jakieś słowo lub gest ze strony
swych synów. Widziała jednak w ich oczach tylko zgrozę i przekonanie, że była
skazana na zagładę. Nie spotka Nisana. Nigdy już swoich dzieci nie zobaczy.
Policjanci wzięli ją szybko pod ramiona i wyszli. Jej dzieci nadal stały ska-
mieniałe, w milczeniu. Odgłosy podbitych butów powoli zamierały, w domu
zapanowała cisza…

2

Polowanie trwało, lecz kiedy pierwsze zaskoczenie minęło, mieszkańcy
getta zaczęli się bronić. Starsi próbowali się ukryć, rodzice walczyli o swoje 147