Page 234 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana. "Żółta gwiazda i czerwony krzyż" Arnold Mostowicz

a nawet – zdarzyło mu się to kilkakrotnie – przyniósł im kilka kromek
chleba, posmarowanych masłem. Był to gest zupełnie wyjątkowy. Doszli
z Emilem do wniosku, że musiała widać Müllerowi sprawiać jakąś dziwnie
snobistyczną satysfakcję sytuacja, iż w podległej mu grupie więźniów pra-
cuje dwóch lekarzy. Utwierdził ich w tym przekonaniu fakt, że w jedną
z niedziel sprowadził na plac węglowy żonę i dorosłą córkę i pokazywał
ich palcem, jak dyrektor ogrodu zoologicznego pokazuje wycieczce jakieś
specjalnie rzadkie i interesujące zwierzę.
Ale nawet życzliwość Müllera nie mogła ich, zgnębionych głodem
i chłodem, podnieść na duchu. No i wtedy właśnie rozeszły się wieści
o ofensywie radzieckiej i o sukcesach tej ofensywy. Konkretnie mówiąc,
informacje o rozpoczęciu ofensywy były pewne, natomiast niejasna była
szczegółowa sytuacja na froncie wschodnim. Tutaj najróżnorodniejsze
pogłoski igrały bezlitośnie z ich nadziejami.
Zgodnie z niektórymi pogłoskami wojska radzieckie miały błyska-
wicznie posuwać się naprzód. Inne podawały, że ofensywa się załamała.
Tę ostatnią wersję podtrzymywały wszystkie fisze obozowe. Jak na złość,
nawet zatrudnieni przy sprzątaniu kwater esesmańskich stali dostawcy
strzępów gazet wracali z pustymi rękami, a kolejarze Polacy, którzy pod-
rzucali zazwyczaj jakieś wiadomości z frontów, ostatnio w ogóle się nie
pojawiali. Nawet Emil, który najlepiej znał Niemców, nie potrafił z ich
zachowania się wysnuć jakichkolwiek wniosków co do sytuacji wojennej.
...Tego dnia nadeszły nowe transporty węgla i wszystkie komanda pra-
cowały pełną parą, o ile to określenie miało jakikolwiek sens w odnie-
sieniu do pracy zamęczanych więźniów żydowskich. Pogoda była mroźna
i piękna... Niebo aż raziło w oczy swoim ostrym, niczym nieskażonym
błękitem. Plac węglowy znajdował się właściwie u stóp Śnieżki, której
stok pokryty był jedwabistym białym płaszczem. Zmęczony kilkugo-
dzinną, niepozwalającą na żadne przerwy, pracą (transporter musiał być
stale pełen), odpoczywał przez chwilę, rozkoszując się migotaniem pro-
mieni słonecznych igrających w lodowych brylantach, które ozdabiały
śnieżny kitel. Oddychając ciężko, oparty o łopatę kiwał ręką pracują-
cemu kilkadziesiąt metrów dalej Emilowi. Nagle zobaczył obok siebie
Müllera. Jak zwykle powiedział majstrowi „dzień dobry”, ten zaś, biorąc,

232

Mostowicz_zgck_-010214_.indd 232 14-01-31 14:38