Page 504 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi - Chava Rosenfarb. Drzewo życia - tom trzeci.

noworodka. – Patrzyła na dziecko w taki sposób, w jaki Estera chciała, by na nie
patrzono. Z wdzięczności zgodziła się, by Bella przychodziła do niej i wyręczała
ją w ciężkich pracach.
Berkowicz przyprowadzał ze sobą często Sprzedawcę Toffi i człowiek ten przy-
padł Esterze do serca. Przemawiał do niej płaczliwym głosem, używając często
niezrozumiałych słów, które jednak wypełniały serce łagodnością. Berkowicz
przynosił pieluszki i kaftaniki, pasujące jak ulał na niemowlaka. Estera nie wypy-
tywała go, skąd brał te wszystkie rzeczy. Przynosił również marchewki ze swojej
działki. Często sam je tarł, posypywał cukrem i wręczał Esterze gotowe danie.
Blumcia Ejbuszyc również często przychodziła. Chwaliła Berkowicza za mar-
chewki, mówiąc, że są dobre dla oczu – zarówno matki, jak i dziecka. Wydziergała
własnoręcznie ubranka dla chłopczyka, używając do tego wełny sprutej ze starego
swetra Mojszego i uczyła Esterę, jak obchodzić się z dzieckiem. Często śmiała
się, krzycząc na młodą, nadgorliwą matkę: – I po cóż bierzesz go na ręce, jak
tylko piśnie? Pozwól mu się wykrzyczeć, żeby miał zdrowe płuca. – Pochylała
się przy tym nad rozwrzeszczanym łobuzem i zachęcała go: – Krzycz, Szolemie,
krzycz co sił w płucach! O, tak! Niech się ściany trzęsą!
Wieczorami goście rozsiadali się wokół kołyski, a dumna Estera wodziła
wzrokiem po twarzach obecnych, by zobaczyć, jakie jej syn robi na nich wrażenie.
– Oby złe oko nie zaszkodziło – zawodził cicho Sprzedawca Toffi. Huśtał koły-
skę, ostrożnie popychając ją palcem i otwierając przy tym bezzębne usta. – Jak
mu, oby żył długo i był zdrowy, na imię?
– Na imię mu Szolem.
– Na imię mu Szolem. – Pochlipywał mężczyzna. – Pokój z tobą… – i potrząsał
długą brodą w stronę maleństwa w kołysce.
Estera nie obawiała się łez Sprzedawcy Toffi. Sama nawet nie czuła, kiedy
i z jej oczu zaczynały kapać. Był to rodzaj płaczu, który przynosił spokój i ukojenie.
Za każdym razem, gdy Sprzedawca Toffi pytał o imię jej syna, a potem powtarzał
je, miała wrażenie, że chce jej przez to przypomnieć, że tamtego dnia, w którym
wybuchła wojna, urodziła martwe dziecko, teraz natomiast urodziła syna, który
żył i miał na imię Szolem .
5
Isroel był coraz bardziej zajęty i nie było go w domu nawet przy codziennej
ceremonii kąpieli małego. Zastępował go w tym bardzo dobrze Berkowicz. Przy-
chodził codziennie zaraz po zamknięciu punktu gazowego i przynosił pełne wiadro
gorącej wody, którą zagrzewał wcześniej na palniku w pracy. Estera pozwalała mu
za to, by brał w swe niepewne ręce małe, nagie ciałko i paplał do niego niezrozu-
miałe słowa. Gdy jednak czasami nie mógł pozostać do końca ceremonii kąpieli
Szolema i szykował się do wyjścia, ruszając w stronę drzwi, nie zatrzymywała go.
Nie ze względu na niego czy na siebie. Po prostu najbardziej lubiła przebywać

502 5 Szolem oznacza pokój.