Page 224 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb "Bociany. Opowieść o sztetlu”.

że biegnie tak we śnie. Czy ta rosła, mroczna postać, która właśnie dotarła do
wsi, rzeczywiście mogła być Fiszelem Rzeźnikiem, ojcem Ariela, jego ciałem
i krwią?
W oknach chałup jedno po drugim gasły światła i chłopcy biegli teraz wiej-
ską ścieżką w zupełnej ciemności. Postać, którą śledzili, zatrzymała się przed
chałupą Magdy Wdowy, po czym weszła przez okno do środka, znikając nagle
w ciemnym wnętrzu. Chłopcy odruchowo chwycili się za ręce i spojrzeli na siebie.
Czy to wszystko działo się naprawdę? Czy rzeczywiście zobaczyli to, co zobaczyli?
Ariel osunął się na ziemię obok drzewa na skraju drogi.
– Oj, Boże… – wymamrotał. – Co ja teraz zrobię?
Jankew usiadł obok niego.
– Nie jest pewne, że to był twój ojciec – wyjęczał. – A… a jeśli tak, to pewnie
przyszedł tylko przynieść zamówioną sztukę mięsa…
– Koszerne mięso dla Magdy Wdowy? Oj, Jankewie, zostaw mnie w spokoju.
– Ariel rozpłakał się. – Ty nie masz takiego przeklętego, nieszczęsnego człowieka
za ojca, jak ja…
– Ja nie mam już ojca… – wyjąkał Jankew. Wiedział, że Ariel był zazdrosny
o jego zmarłego ojca, który był szanowanym człowiekiem, a także o jego dobre
pochodzenie, i że wstydził się za swojego własnego ojca, którego mimo wszystko
bardzo kochał. – Chodź, Arielu – prosił go. – Jestem pewien, że to nie był on…
– A ja jestem pewien, że tak… – lamentował Ariel. – Jest grzesznikiem od
stóp do głów, bestią, a nie człowiekiem. Jednak on chce… tak bardzo chce być
dobry… być dobrym człowiekiem.
– Jest dobrym człowiekiem… – Jankew pociągnął go za rękaw.
– Chodźmy!
– Idź, jeśli chcesz. Ja tu zostanę. Muszę go zobaczyć. – Ariel zdecydowanie
pokręcił głową. – Ten… przybysz… pamiętasz go? Ukradł parę srebrnych świecz-
ników, a zamiast tego pozostawił w moim domu coś niebezpiecznego, słyszysz
Jankewie? Coś straszliwego! Ty nie wiesz, bo nie widać tego po moim ojcu, ale
mnie nie może oszukać. Oj, Rebojne szel Ojlem, jestem jego synem, a nie mogę
go uchronić od jego strasznego jecer-hore. Jankewie! – złapał Jankewa za poły –
Odchodzę od zmysłów! Powiedz mi, co robić. Jesteś moim jedynym przyjacielem
na całym świecie.
– To… to nie znaczy, że wiem… – wyjąkał Jankew. – Myślę, że możesz się
mylić. Twój ojciec… nie zrobiłby czegoś takiego. Wszyscy ludzie z Bocianów bardzo
go lubią i szanują.
– Nie znają go – Ariel potrząsnął głową, wpatrując się zapłakanymi oczami
w okno chałupy Magdy.
– Ale ty przecież tak go kochasz, więc jak możesz w ten sposób o nim myśleć…
– Ponieważ go kocham, wiem… że on jest inny za dnia, inny nocą… A naj-
większe grzechy popełnia się nocą.
224 Jankewowi przyszły na myśl jego własne doświadczenia z szajgecami.