Page 283 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Chava Rosenfarb „Między miasteczkiem i Łodzią. Opowieść o miłości”.

Ale co ma zrobić, tego nie wiedział. Czy powinien bić się z Mojszem jak dwa
samce walczące o samicę? Wydawało mu się to komiczne. A przy tym zraniłoby
to również Binele. Poza tym nie miał najmniejszej ochoty z nim walczyć. Szanował
go. To Mojsze miał wszelkie prawa do niej, bo ona mu te prawa dała.
Stwierdził jednak, że Binele musi choć raz usłyszeć od niego, co on czuje do
niej, jasno i wyraźnie. A ona musi równie jasno i wyraźnie choć raz powiedzieć
mu o swoim wyborze i tym sposobem przypieczętować własny los, ale również
Jankewa i Mojszego. Oczywiście to dziwaczne, aby on – wolny człowiek, pozwalał
innemu człowiekowi, kobiecie, decydować o swym losie. Ale tak właśnie było.
Binele miała władzę zarówno nad nim, jak i nad Mojszem. Wolność ptaka w klatce
była ograniczona przez drugiego ptaka, który w tej klatce się znalazł.
Przede wszystkim jednak musi zobaczyć się z Baruchem Wajskopem. Trzeba
z nim wyjaśnić pewną sprawę, a poza tym ustalić, co się stało z panną Polcią.
Zgodnie z wyrokiem, jaki wydał nad samym sobą – to on był tym, który ją zranił,
a może nawet zabił i nieważne, czy rzeczywiście to był on, nieważne, czy ona
przeżyła, czy – broń Boże – nie. Tak, bez wiedzy na temat Polci nie miał szans,
był pozbawiony jakiejkolwiek siły i pewności siebie.
Nigdy nie odwiedzał Barucha w jego nowym mieszkaniu. Obecnie każdego
dnia wspinał się tam po schodach, wchodził do korytarza obwieszonego lustrami
i pytał lokaja w liberii, czy Baruch już wrócił, kiedy ma wrócić, aż lokaj dał mu
w końcu wiedeński adres, na który Baruch kazał kierować swoją pocztę. Jankew
napisał list i zaczęły się dni oczekiwania. Czekał teraz na dwie koperty: jedną od
Barucha i drugą z kartą mobilizacyjną. Ale nie mógł się doczekać.
Zaczął szukać Binele.
Był pewien, że ona nie mieszka już tam, gdzie zwykł jej wyczekiwać. Jeśli
podała mu swój nowy adres wówczas, gdy parę razy się spotkali, to nie dosłyszał
tego, a może nie chciał usłyszeć, nie chciał wiedzieć – obawiając się samego
siebie. Teraz jednak zaczął jej szukać po mieście, ale miasto ukrywało ją przed
nim. Miasto irytowało go przywidzeniami, kobietami o podobnym chodzie, o takim
samym kolorze włosów. Binele była gdzieś, niczym ziarnko piasku na pustyni,
a on – jak drugie ziarnko. Dwa ziarnka na pustyni rzadko się spotkają, a jeśli na-
wet, to nie z własnej woli, tylko przypadek może sprawić, że natkną się na siebie.
Jankew postanowił poszukać Pięknego Mojszego. Był popularnym w mieście
młodym aktorem. Wszyscy znali go z chętnie oglądanych przedstawień rewiowych
czy z występów w czasie wydarzeń organizowanych przez Poalej Syjon, poza tym
Mojsze był obecnie funkcjonariuszem Związku Rzemieślników .
2
I rzeczywiście, z łatwością go odnalazł. Wychodził z budynku, w którym znaj-
dowała się siedziba Związku. Był ubrany jak artysta: włosy związane w długą
kitkę, do tego peleryna, laseczka w dłoni, jakby dopiero co wyszedł z teatru.

2 Związek Rzemieślniczy był pod ogromnym wpływem łódzkiego Oddziału Organizacji Syjonistycznej. 283