Page 71 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. "Bałucki słownik 2"

Ż

ŻUBARDŹ

NOWY

Ostatnia część lasu Żubardź, należącego do właścicieli Bałut i Łagiewnik,
w roku 1858 przy zakładaniu osady Bałuty Nowe pozostawiono jako
rezerwę terenu na możliwe reklamacje osadników i rezerwowy zasób
drewna budowlanego. Las wycięto w latach 1865–1866, grunt podzielono
na działki budowlane z zapleczem rolniczym. Miały one przeciętnie
obszar 2 morgów. W ciągu kolejnych 20 lat właściciele większości
gruntów podzielili je na małe działki budowlane rozlokowane wzdłuż
nowo wytyczanych uliczek. W ten sposób powstała kolonia nazwana
Nowym Żubardziem, stanowiąca pod względem administracyjnym
część Osady Bałuty Nowe. Podczas zgłaszania planów podziału do
zatwierdzenia w urzędzie gubernialnym w Piotrkowie właściciele nie
zaprzątali sobie głowy wymyślaniem nazw dla planowanych ulic.
Nazwy te określano zatem od nazwiska wnioskodawcy projektu podziału.
Ponieważ zwykle nazwiska te miały brzmienie niemieckie, osiedlająca
się tu polska ludność przekształcała je na swój sposób, podobnie jak
to miało miejsce na terenie całych Bałut. W ten sposób ul. Kalenbacha
(późniejsza ul. Snycerska) przekształciła się w ich uszach w ulicę Kiełbacha,
ul. Pfeiffera (dzisiejsza ul. Prusa) – w ulicę Fajfra, ul. Borysza (obecna
ul. Piekarska) – w ul. Burosza, a nawet Borysa, a ul. Wollego otrzymała
trwającą do dziś nazwę Wolna.