Page 150 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. Jesteśmy drzewami wiecznymi.
P. 150

dzieliły się chlebem. Najpierw były w obozie Sasel pod Hamburgiem, potem
          w Bergen-Belsen. Gdy 15 kwietnia 1945 roku Brytyjczycy wyzwolili obóz,
          wszystkie chorowały na tyfus. Ewa zmarła następnego dnia po wyzwoleniu.
          Zenia po rekonwalescencji postanowiła nie wracać do Polski, nie miała już
          nikogo. Skorzystała z pomocy Szwedzkiego Czerwonego Krzyża i w lipcu 1945
          roku wyjechała do Szwecji.
          W Sztokholmie rozpoczęła studia na wydziale rzeźby Królewskiej Akademii
          Sztuk Pięknych. Rzeźbiła w kamieniu, drewnie i metalu, miała wiele wystaw in-
          dywidualnych i zbiorowych. W 1950 roku wyszła za mąż za inżyniera Per-Axela
          Larssona (1919-1994). Jako pisarka zadebiutowała w 1960 roku, wydając po
          szwedzku powieść Skuggorna vid träbron (Cienie przy drewnianym moście)
          o łódzkim getcie. To książka autobiograficzna, inspirowana doświadczeniami
          wojennymi autorki. Po niej przyszły kolejne tomy: Lang ar gryningen (Długi
          jest świt) i Livet till motes (Życiu na spotkanie). Trylogia o łódzkim getcie nie
          została dotąd wydana po polsku ani angielsku, choć w Szwecji miała siedem
          wydań! Nie znała jej nawet wieloletnia przyjaciółka – pisarka Rosenfarb, choć
          jedna z książek Larsson została napisana na podstawie listów wysyłanych do
          niej ze Szwecji do Kanady.
          Zenia Larsson wydała w sumie po szwedzku 11 książek; niektóre z nich były
          przełożone na fiński i na holenderski. Należała do Szwedzkiego Stowarzy-
          szenia Pisarzy. Była cenioną autorką. Gdy w Szwecji świętowano dwustulecie
          obecności Żydów w tym kraju, to właśnie Zenia Marcinkowska Larsson z Łodzi
          przemawiała w imieniu szwedzkich Żydów w parlamencie w obecności króla
          Szwecji. Pisarka zmarła 4 września 2007 roku. Jej pierwsza powieść Cienie
          przy drewnianym moście została przełożona na polski przez Piotra Zettinge-
          ra, ale dotąd pozostaje w rękopisie. Fragmenty opublikował w „Midraszu”
          prof. Grzegorz Gazda. Posadzenie drzewa pamięci w Parku Ocalałych jest
          symbolicznym powrotem Zeni Marcinkowskiej do Łodzi.



















                                Życiu na spotkanie, Zenia Larsson, 1962
                                Livet till motes, Zenia Larsson, 1962


         150
   145   146   147   148   149   150   151   152   153   154   155