Rosenblatt Jerzy (Uria)
ur. 6 listopada 1872 w Lublinie, zm. 18 grudnia
1945 w Tel Awiwie
lekarz laryngolog, działacz syjonistyczny, radny
i wiceprezes łódzkiej Rady Miejskiej, poseł na Sejm
Ustawodawczy i Sejm I, II i III kadencji II RP.
Urodził się w rodzinie Bera (Berysza) – znanego talmudysty, zamożnego kupca drzewnego – i Estery Ginsberg. W 1891 ukończył gimnazjum w Warszawie (lub Lublinie), a następnie studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Naukę kontynuował w Londynie i Berlinie. W 1899 osiadł w Łodzi i rozpoczął praktykę lekarską prowadząc gabinet laryngologiczny przy ul. Piotrkowskiej 35. Podczas rewolucji w latach 1905–1907 wspierał żydowskich socjalistów, którzy przy udziale socjalistów polskich udaremniali pogromy ludności żydowskiej. Brał czynny udział w organizowaniu bojówek żydowskich. W czasie I wojny światowej był lekarzem lazaretu Wszechrosyjskiego Związku Ziemskiego, opiekował się prześladowanymi Żydami i uczestniczył w pracach CK Opieki nad Bezdomnymi Żydami w Warszawie i na niemieckim obszarze okupacyjnym. Był założycielem łódzkiego skautingu żydowskiego. Jako członek CK Organizacji Syjonistycznej w Polsce, wchodził w skład Głównego Komitetu Wszechświatowej Organizacji Syjonistycznej. Był organizatorem Żydowskiego Towarzystwa Muzycznego i Literackiego „Hazomir” („Słowik”) (od 1906, od 1914 prezesem), które miało swoją siedzibę na II piętrze w oficynie posesji przy al. Tadeusza Kościuszki
21, gdzie od frontu mieściło się gimnazjum żeńskie im. E. Orzeszkowej.
W 1917 został wybrany na wiceprezesem Rady Miejskiej, przewodniczącego frakcji żydowskiej w tejże Radzie i wiceprezesa Organizacji Syjonistycznej w Polsce, a następnie – przewodniczącego kongresu syjonistycznego w Warszawie. W 1918 został członkiem Rady Stanu; w 1919 uzyskał mandat do Sejmu Ustawodawczego (z listy Wolnego Związku Posłów Żydowskich), a w 1922, w Łodzi, został ponownie wybrany na posła z ramienia Żydowskiej Rady Narodowej (ŻRN) z listy Bloku Mniejszości Narodowych w Polsce, a później raz
jeszcze, w 1928. W 1925-1928 był też prez. Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Łodzi. Po raz czwarty wszedł do Sejmu w 1930, z listy Bloku Obrony Praw Narodowości Żydowskiej w Polsce. Był członkiem wielu komisji sejmowych, członkiem Klubu Posłów ŻNR, wchodzącego w skład Koła Żydowskiego, i zgłaszał liczne interpelacje (m.in. dotyczące wystąpień
i zajść o charakterze antysemickim; antysemityzm). Zajmował się także publicystyką, zamieszczał artykuły w żyd. dzienniku „Łodzer Tagebłat” (jid., Łódzka Gazeta Codzienna). Cały czas mieszkał przy ul. Piotrkowskiej 35. Po wybuchu wojny, pod koniec 1939 udało mu się wyjechać z okupowanej Polski przez Austrię do Szwajcarii. Stamtąd wyjechał do Palestyny, gdzie zmarł.
Konstancja Kaczmarek