Page 16 - Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w Łodzi. "Bałucki słownik 2"

B

Rynek pod koniec XIX w. był wybrukowany kamieniem polnym, pośrodku
znajdowała się studnia. W roku 1899 stało na nim osiem porządnych
„budek do handlu” oraz większa liczba drobnych drewnianych stoisk
i straganów.

Do 1910 r. Bałucki Rynek pozostawał własnością rodziny Zawiszów.
W marcu 1910 r. kupił go inż. Wiesław Gerlicz, rzutki łódzki przedsiębiorca
i dyrektor tramwajów podmiejskich. Towarzystwo Akcyjne Łódzkich
Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych planowało urządzić
w tym miejscu przystanki końcowe tramwajów do Zgierza i Aleksandrowa.
Ale procesy z sołtysami Bałut ciągnęły się latami. Dopiero w 1929 r.
przystąpiono do budowy pętli, rozjazdów i zadaszonego peronu.
Bałucki Rynek stał się wówczas węzłem komunikacyjnym, gdzie
spotykały się linie tramwajów miejskich i podmiejskich. Węzeł działał do
kwietnia 1940 r., do czasu ostatecznego oddzielenia obszaru getta od
reszty miasta. Po wojnie rynek nie wrócił już do roli węzła komunikacji
tramwajowej, powróciła natomiast jego funkcja handlowa. Latem 1974 r.
targowisko przeniesiono na Dolny Rynek. Planowano całkowitą
transformację otoczenia. Plac miał zostać przekształcony w centrum
handlowo-usługowe dla północnej części Łodzi, ze stacją metra pod nim.
Po dziesięciu latach handel jednak wrócił, a w 2010 r. stowarzyszenie
lokalnych kupców wybudowało krytą halę targową, która zajęła cały plac.