Andrzej Wajda przyszedł na świat w Suwałkach 6 marca 1926 roku. Był reżyserem filmowym i teatralnym, scenarzystą i scenografem. Podczas II wojny światowej  był w Radomiu, gdzie pobierał nauki w ramach tajnych kompletów,
pracując jednocześnie jako magazynier, tragarz, ślusarz, imał się też zajęć takich jak bednarstwo i kreślarstwo. Później podjął studia malarskie na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie podjął się wreszcie studiów dla niego kierunkowych, bowiem studiów nad reżyserią jakie miała do zaproponowania Szkoła Filmowa w Łodzi. Debiutował filmem „Pokolenie”, nakręconym w 1954 roku. Dwa lata później nakręcił „Kanał”, a w roku 1958 świetny „Popiół i diament”, który dostał m. in. Nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej.

Twórczość Wajdy została doceniona poprzez wręczenie mu Złotej Palmy na festiwalu w Cannes, a to ściślej było zasługą obrazu pt. „Człowiek z żelaza”. Był to ukłon w kierunku powstania „Solidarności”. Andrzej Wajda to przedstawiciel polskiej szkoły filmowej. W latach 1972-1983 Wajda kierował założonym przez siebie Zespołem Filmowym „X”. W latach 1978-1983 prezesował Stowarzyszeniu Filmowców Polskich. Był dyrektorem artystycznym warszawskiego Teatru Powszechnego. W roku 1994 wręczono mu Nagrodę Kyoto. Był to przyczynek do uruchomienia Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie. W roku 2000 za całokształt twórczości otrzymał nagrodę Oscara. Zajmował w latach 1989-1991 fotel senatora I kadencji. Do najsławniejszych filmów Wajdy należą: „Popiół i diament”, „Popioły”, „Kanał”, „Wesele”, „Człowiek z marmuru”, „Kronika wypadków miłosnych”, „Panna Nikt”, „Ziemia obiecana”, „Katyń”.

Wajda był jednym z najbardziej utytułowanych polskich reżyserów. Jego twórczość cechuje psychologizm i historyzm, ale także i zaangażowanie polityczne, obok czego można z łatwością zaobserwować wielkie zdolności pozwalające adaptować dzieła literackie na potrzeby kina. Jego twórczość była zatem kamieniem milowym w rozwoju polskiej kinematografii, za co został odznaczony np. orderem Legii Honorowej, czy również doktorami honoris causa kilku uniwersytetów. Nie tylko film stanowił centrum jego aktywności reżyserskiej, bowiem zajmował się też reżyserią teatralną. Sztuki w jego reżyserii odbywały się w Teatrze Starym i warszawskim Teatrze Powszechnym. Jego gwiazdę odsłonięto w łódzkiej Alei Gwiazd. Został też kawalerem Orła Białego. Zmarł w Warszawie 9 października 2016 roku.